بررسی اثربخشی طرحواره درمانی برکاهش تعارات زناشویی، افزایش رضایت زناشویی و بهبود تنظیم هیجانی در زنان متاهل

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش تعارضات زناشویی، افزایش رضایت زناشویی و بهبود تنظیم هیجانی در زنان متاهل شهر کرج در سال ۱۴۰۳ بود. جامعه آماری این مطالعه شامل زنان متاهل شهر کرج بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. این پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. نمونه شامل ۴۰ زن متاهل بود که به دو گروه آزمایش (۲۰ نفر) و کنترل (۲۰ نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش تحت مداخله طرحواره درمانی قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های استاندارد سنجش تعارض زناشویی، رضایت زناشویی و تنظیم هیجانی بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) تحلیل شدند. نتایج نشان داد که طرحواره درمانی تاثیر معناداری در کاهش تعارضات زناشویی و افزایش رضایت زناشویی دارد (p<۰.۰۱). همچنین، مهارت های تنظیم هیجانی در گروه آزمایش به طور چشمگیری بهبود یافت (p<۰.۰۱). این یافته ها حاکی از اثربخشی طرحواره درمانی در ارتقاء کیفیت روابط زناشویی و سلامت روانی زنان متاهل است.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، تعارض زناشویی ، رضایت زناشویی ، تنظیم هیجانی ، زنان متاهل