بررسی جایگاه حمل ونقل انسان محور در جنبش های نوین شهرسازی

تاکنون نظریات متفاوتی درخصوص توسعه ی شهرها در جنبش های مختلف شهرسازی مطرح شده است. از طرف دیگر برنامه ریزی حمل ونقل شهری به عنوان یکی از موثرترین ابزار هدایت توسعه ی شهر و شکل دهی به محیط و ارتقای کیفیت زندگی مطرح است. انسان به عنوان محور اصلی تصمیمات و برنامه های مرتبط به حمل و نقل و جابجایی شهری از سال ها پیش مد نظر دست اندرکاران و مسئولین شهری است. باتوجه به این که شهر بدون حضور عابرپیاده، سرزندگی و نشاط خود را از دست می دهد لزوم توجه به عابرین پیاده به عنوان بعد گمشده ی جامعه، ضرورت طرح رویکرد مجدد به حرکت پیاده به عنوان سالم ترین، اقتصادی ترین و پویاترین روش جابه جایی و حمل ونقل شهری را از اهمیت بالائی برخوردار نموده است. لذا بررسی جایگاه حمل ونقل انسان محور در جنبش های شهرسازی نوین و نقش آن در پایداری محیط، موضوعی اساسی است که این مقاله در پی تحلیل و واکاوی آن است. جهت تحقق این امر برآنیم تا با روش توصیفی- تحلیلی در قالب مطالعات اسنادی ـ کتابخانه ای، به بررسی جایگاه این شیوه ی جابه جایی در جنبش های مطروحه و مقایسه ی تطبیقی آن ها بپردازیم. در خاتمه نیز سیاست ها و راهکارهایی جهت ارتقاء سیستم حمل ونقل انسان محور/ پیاده محوری در ابعاد مختلف برنامه ریزی، مشارکت مردمی و اقدامات کنترلی جهت لحاظ شدن در طرح های توسعه ی شهری ارائه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

حمل ونقل ، حمل ونقل انسان محور ، پایداری ، حمل ونقل پایدار ، جنبش های شهرسازی