برسی عوامل موثر در طراحی به منظور بهبود عملکرد اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

اختلال اوتیسم یکی از ناتوانی های رشدی-عصبی است که کودکان مبتلا به آن به دلیل محدودیت در ارتباطات اجتماعی و رفتارهای کلیشه ای با چالش های جدی مواجه هستند. کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم دارای یک سری رفتار کلیشه ایی و تکراری هستند که در سال های اولیه زندگی به وضوح قابل تشخیص و شناسایی است.افزایش این اختلال در سال های اخیر و کمبود مراکز مناسب برای این کودکان، نیاز به طراحی محیط های آموزشی و اجتماعی متناسب با نیازهای آنها را برجسته می کند. هدف از نگارش این پژوهش برسی عوامل موثر در طراحی به منظور بهبود عملکرد اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم است. این پژوهش به دنبال شناسایی عوامل موثر بر اجتماع پذیری برای افزایش تعاملات اجتماعی و بهبود کیفیت زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم است.این پژوهش با استفاده از رویکرد توصیفی-تحلیلی انجام شده و شامل مطالعات کتابخانه ای، تحلیل نمونه های مشابه داخلی و خارجی و بررسی مولفه های طراحی محیط های کودکان با اختلال اوتیسم است. معیارهای طراحی بر اساس نیازهای خاص این کودکان و استانداردهای جهانی تنظیم شده اند. یافته ها حاکی از آن است که عوامل طراحی عبارت اند از ادراک محیط، حس مکان، امنیت، فعالیت پذیری، انعطاف پذیری، ایجاد استقلال، حس مسئولیت پذیری، حس موثر بودن و موقعیت و دسترسی .نتایج نشان می دهد که طراحی محیط هایی با کاهش عوامل مزاحم حسی، استفاده از رنگ ها و متریال های آرامش بخش، و ایجاد فضاهای انعطاف پذیر، به کاهش اضطراب و بهبود تعاملات اجتماعی کودکان اوتیسم کمک می کند. همچنین، مشارکت خانواده و جامعه در فرآیند طراحی تاثیر قابل توجهی بر موفقیت این فضاها دارد. محیط های طراحی شده با این رویکرد میتواند بستری برای رشد اجتماعی، آموزش، و خلاقیت این کودکان فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

اختلال اوتیسم ، طراحی محیط ، کاهش اضطراب ، تعامل اجتماعی