کاربرد رویکرد توسعه محله سنتی (TND) در برنامه ریزی گردشگری شهری با تاکید بر بازآفرینی بافت های تاریخی شهر تهران

امروزه برنامه ریزی گردشگری شهری به عنوان یکی از ابزارهای کلیدی در توسعه پایدار شهری شناخته می شود؛ به ویژه در بافت های تاریخی شهرها که ظرفیت بالایی برای جذب گردشگر دارند. یکی از رویکردهای نوین که می تواند در این راستا موثر واقع شود، «توسعه محله سنتی» (Traditional Neighborhood Development - TND) است. این رویکرد با تاکید بر اصولی مانند پیاده مداری، تنوع کاربری ها، طراحی انسانی محور، ارتقای حس تعلق و حفظ هویت تاریخی-فرهنگی محلات، می تواند به احیای فضاهای فرسوده و تاریخی شهرها کمک کرده و بستری مناسب برای توسعه گردشگری شهری فراهم آورد. پژوهش حاضر با تمرکز بر بافت های تاریخی شهر تهران، به بررسی ظرفیت ها و چگونگی به کارگیری مولفه های TND در بازآفرینی این نواحی پرداخته است. نتایج نشان می دهد که تطبیق رویکرد TND با ویژگی های فرهنگی و کالبدی بافت های تاریخی تهران، می تواند نه تنها موجب افزایش کیفیت محیطی و ارتقای تجربه زیست شهری گردد، بلکه به جذب گردشگران داخلی و خارجی نیز یاری رساند. در این چارچوب، بازطراحی فضاهای عمومی، تقویت ساختار محله محور، و توجه به معماری بومی از جمله اقدامات موثر در جهت تحقق این هدف به شمار می روند.

کلیدواژه ها:

توسعه محله سنتی (TND) ، گردشگری شهری ، بازآفرینی شهری ، بافت تاریخی ، هویت محلی ، تهران.