درآمدی بر استفاده صلح آمیز انرژی هستهای در حقوق بینالملل

یکی از موضوعات چالش برانگیز و جدید در حقوق بین الملل نقش انرژی هستهای و سلاحهای آن در رشد یا افول در حقوق بینالملل می باشد. حقوق انرژی اتمی حاکم بر فعالیتهای تابعین حقوق بین الملل مرتبط با انرژی هستهای است. حقوق عرفی و متون قانونی هیچ کدام استفاده از سلاح هستهای را بطور کامل منع نکرده اند؛ صرفا تاکید کرده اند که به کارگیری این سلاح باید منطبق با موازین حقوق بین الملل بشر دوستانه باشد. برنامه ریزی در جهت استفاده صلح آمیز از آن به عنوان یکی از سیاستهای راهبردی جامعه بینالملی قلمداد می شود و مدافعان حقوق بشر نیز خواستار رعایت حقوق بشر و توجه بیشتر به این مسئله دغدغه برانگیز شده اند. لذا در این مقاله درصدد پاسخ به این هستیم که آخرین رویکرد دولتها را در به کارگیری انرژی هستهای و سلاحهای هستهای از بعد استفاده صلح آمیز موردبررسی دقیق تری قرار دهیم. این پژوهش بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی – تحلیلی می باشد، گردآوری داده ها به دو روش کتابخانه ای و میدانی است که یافته های آن بیانگر این است که اقدامات انجام شده در توسعه حقوق بینالملل، حقوق ملتها را در دستیابی به تکنولوژی صلح آمیز هستهای محدود نموده که در آن نمی توان حقوقی برابر برای تمام دولتها تصور نمود. در صورتی که استفاده از سلاحهای هستهای منطبق با الزامات قواعد حقوق بشر باشد این سلاح جز سلاحهای ممنوعه نخواهد بود.

کلیدواژه ها:

ایران ، حقوق بینالملل ، انرژی هستهای ، استفاده صلح آمیز