بررسی انطباق آیات قرآن با اشعار در باب معاد

یکی از اصول اعتقادی ما پس از اصل توحید مسئله معاد و زندگی پس از مرگ است، آگاهی و اعتقاد نسبت به معاد در رفتار و اعمال فرد و جامعه تاثیر مستقیم داشته و زندگی انسان را متحول می سازد. تامل و تدبر در مقوله ی مرگ و روش برخورد انسان با این موضوع و نیز اندیشیدن به جهان پس از مرگ(معاد) و عالم مربوط به این حقیقت، از گذشته های دور ذهن بشر را به خود معطوف داشته است. با شناور شدن در دریای بی کران ادبیات به خصوص نظم فارسی به یک نکته جالب توجه می رسیم که در باب معاد و فانی بودن دنیا همواره آیات و روایات چاشنی بیان و الهام بخش کالم شاعران و نویسندگان بوده و به بهترین وجه ممکن از آن بهره گرفته اند. مطالعه حاضر مرور موضوعی مقالات، کتب و متون موجود از جمله قرآن کریم در ارتباط با تجلی آیات حوزه معاد در اشعار فارسی می باشد. جستجو برای مقالات در پایگاه های اطلاعات ایرانی صورت گرفت. این مقاله نشان می دهد همچنان که قرآن سرچشمه عرفان اسلامی است، سرچشمه فکری و ذهنی بسیاری شاعران(از جمله مولوی، سعدی، حافظ، عطار، سنایی، خیام، فردوسی و... ) بوده و دیدگاه ایشان همان است که در قرآن به روشنی بیان شده.

کلیدواژه ها:

آیات قرآن ، اشعار ، معاد ، ادبیات فارسی ، شاعران