بررسی اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر نوشتار دانش آموزان پنجم

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر نوشتار دانش آموزان پنجم انجام شد. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری در این پژوهش شامل دانش آموزان پایه پنجم ابتدایی دبستان نواندیشان در سال ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بودند؛ حجم نمونه آماری به روش سرشماری این پژوهش بر اساس نوع پژوهش ۱۶ نفر که در دو گروه کنترل (۸ نفر) و آزمایش (۸ نفر) محاسبه گردید. ابزار پژوهش، روبریک؛ موضوع، علائم نگارشی، پاراگراف بندی، نوشتن درست کلمات، رعایت دستور زبان، برگزیدن کلمات، طرز بیان و سازماندهی آیتم های روبریک بود (نظری و همکاران، ۱۴۰۲). که هر مورد در چهار سطح تقسیم بندی می شد، و از ۵۵/۰ تا ۲۰/۲ امتیاز را کسب می کرد. و نهایتا نمره ای بین ۹۵/۴ تا ۲۰ را کسب می کرد. پرونکل مداخله نیز بر اساس ارکان اصلی نظریه خودکارآمدی بندورا (۱۹۹۷) تجزیه و کسب موفقیت در عملکرد تجربه های جانشینی تشویق و ترغیب و توجه به حالت فیزیولوژیکی/هیجانی، به منظور آموزش خودکارآمدی در طی ۱۶ جلسه ۴۵ دقیقه ای در روزهای یکشنبه و چهارشنبه هر هفته استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داده که مداخله آموزشی خودکارآمدی در بین دانش آموزان پایه پنجم نتوانست سبب افزایش کارآمدی و بهبود نگارش و مهارت نوشتنی دانش آموزان گردد؛ و این یافته می تواند دلایل مختلفی نظیر عدم تناسب مطالب آموزشی ارائه شده؛ با بحث فنی باشد چرا که مطالب ارائه شده، توانایی روانی و میل انگیزشی را تقویت می کرد، بهتر است همراه با این آموزش، آموزش های فنی نگارشی نیز ارائه گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش خودکارآمدی ، نوشتار ، نوشتن.