انگیزههای همکاری در نهادهای انقلابی (با تاکید بر جهاد سازندگی) با رویکرد اقتصاد رفتاری

مطالعه حاضر در چارچوب تحلیل انگیزههای همکاری در نهادهای انقلابی (با تاکید بر جهاد سازندگی) با رویکرد اقتصاد رفتاری می باشد. در اقتصاد کلاسیک، تدارک کالاهای عمومی به دلیل وجود پدیده هایی مانند سواری رایگان، اغلب به شکست بازار منجر می شود. در این وضعیت، دولت ها به عنوان راه حل اصلی شناخته می شوند. با این حال، در شرایطی که دولت ها با محدودیت های مالی یا اجرایی مواجه اند، نقش خودیاریهای محلی و نهادهای خودجوش برجسته می شود. یافته های اقتصاد آزمایشگاهی و مطالعات میدانی نشان می دهد بازیگران اقتصاد، نه صرفا از نوع منفعت طلب؛ بلکه حداقل از سه نوع منفعت طلب، همکاری کننده مشروط و همکاری کننده غیرمشروط تشکیل شده اند که ترکیب آنها و نوع تعامل آنها با یکدیگر موجب شکل گیری یا شکست همکاری می شود. روش تحقیق حاضر موردپژوهش تطبیقی است. به نسبت که مورد جهاد سازندگی به صورت جداگانه با دو نظریه همکاری مشروط و غیرمشروط تطبیق داده شده و سپس با یکدیگر مقایسه می شوند. داده ها از منابع دست دوم، یعنی خاطرات جهادگران و سایر آثار مربوط به جهاد سازندگی جمع آوری شدند. جهاد سازندگی را با نظریه همکاری غیرمشروط می توان بهتر توضیح داد که در آن در ابتدا منفعت طلب ها از طریق مرتب سازی طبیعی یا طراحی شده حذف می شوند و سپس همکاران غیرمشروط تلاش می کنند از طریق عواملی مانند هویت، سرمشق، باور و... (طبق ادبیات اقتصاد رفتاری) روی ترجیحات همکاران مشروط تاثیر بگذارند. درعین حال عوامل دیگری نیز منبعث از ادبیات و آموزه های دینی به کاررفته می شوند که می توانند موجب ساخت ترجیحات الهی یا اخروی شوند، ازجمله اثر تقوا و اثر ولایت، اثر توکل، اثر جهاد. نتیجه مهم آنکه عملا فضای همکاری در نهادهای انقلابی به لحاظ نوع انگیزه ها ارتقا یافته و در عین داشتن کارکرد اقتصادی، در خدمت تزکیه نیز قرار می گیرند.

کلیدواژه ها:

کالاهای عمومی ، جهاد سازندگی ، سواری رایگان ، همکاری مشروط ، همکاری غیرمشروط