سیاست خارجی ایران و تاثیر آن بر نظام بین الملل

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، بازتابی از هویت ایدئولوژیک اسلامی، ساختار داخلی و واکنش به نظام بین الملل است. پس از انقلاب اسلامی ۷۵۳۱، ایران رویکردی مقاومتی، ضد سلطه و مبتنی بر اصولی چون حمایت از مستضعفان، نفی سلطه پذیری و استقلال طلبی را در پیش گرفت که در قانون اساسی و گفتمان رسمی نظام نیز تبلور یافته است. این سیاست موجب تعارض با نظام لیبرال-غربی و چالش برانگیزی در سطح منطقه ای و جهانی شده است. ایران با ایفای نقش فعال در بحران های منطقه ای مانند سوریه، عراق، یمن و لبنان و حمایت از گروه های مقاومت، در تلاش برای شکل دهی به نظم جدید منطقه ای و مقابله با یکجانبه گرایی آمریکا است. همزمان، با پیشبرد سیاست نگاه به شرق و همکاری با قدرت هایی نظیر روسیه، چین و سازمان همکاری شانگهای، در صدد بازتعریف جایگاه خود در نظم جهانی است. چارچوب نظری مقاله، بر پایه تلفیق نوواقع گرایی و سازه انگاری، نشان می دهد که سیاست خارجی ایران نه تنها به انگیزه های امنیتی و مادی، بلکه به هویت و گفتمان انقلاب اسلامی نیز وابسته است. سیاست خارجی ایران ضمن مقاومت در برابر فشار های غرب، تلاش دارد قدرت نرم، عمق راهبردی و تعاملات چندجانبه را توسعه دهد و از این طریق بر توازن قدرت در سطح بین المللی و منطقه ای تاثیر بگذارد.

کلیدواژه ها:

سیاست خارجی ، جمهوری اسلامی ایران ، نظام بین الملل ، نوواقع گرایی ، سازه انگاری ، لیبرالیسم