چارچوبی برای مطالعه تاب آوری شهری در برابر تغییر اقلیم

مطالعات نشان داده اند که شهرها به عنوان کانون های جمعیتی و اقتصادی، بیش ازپیش در معرض آسیب پذیری های ناشی از رویدادهای حدی آب وهوایی قرار گرفته اند. برنامه ریزی جهت مقابله با پیامدهای منفی و سازگاری باتغییراقلیم ازطریق عملیاتی کردن مفاهیم انعطاف پذیری و آسیب پذیری اقلیمی امکان پذیر خواهد بود. ازاین رو مفهوم تاب آوری شهری در برابر تغییر اقلیم نه به مثابه یک انتخاب، بلکه به عنوان ضرورتی اجتناب ناپذیر برای تضمین پایداری زیست شهری و رفاه ساکنان آن از اهمیت روزافزونی برخوردار شده است. پژوهش حاضر درتلاش است با بررسی و ادغام مفاهیم و دیدگاه هایی نظری و تجربی موجود، چارچوبی عملیاتی برای متخصصان برنامه ریزی به منظور ارتقاء تاب آوری اقلیمی شهرها ارائه نماید؛ بنابراین، ضمن تبیین مبانی نظری و ابعاد گوناگون تاب آوری شهری (اجتماعی، کالبدی، اقتصادی و سازمانی)، به واکاوی رویکردهای نوین سازگاری، به ویژه راه حل های مبتنی بر طبیعت (NBS) و مفهوم شهر اسفنجی (SPC)، به عنوان ابزارهای نوآورانه درجهت ارتقاء انعطاف پذیری شهرهامی پردازد. همچنین، با تاکید برنقش حیاتی ارزیابی آسیب پذیری اقلیمی به عنوان گامی اساسی در شناسایی نقاط ضعف و اولویت بندی اقدامات سازگارانه به مرور یافته های پژوهش های پیشین در زمینه ارزیابی آسیب پذیری شهری می پردازد. سپس با ارائه چارچوبی برای مطالعات تاب آوری شهری در برابر تهدیدهای فزاینده تغییراقلیم، ضرورت اتخاذ رویکردهای نوآورانه و یکپارچه را برای ساختن شهرهای پایدارتر و مقاوم تر درآینده به تصویر می کشد.

کلیدواژه ها:

تغییراقلیم ، پیامدهای تغییر اقلیم ، تاب آوری شهری ، آسیب پذیری اقلیمی ، رویکردهای سازگاری