ارتباط اعتیاد به گوشی هوشمند و افکار خودکشی با میانجی گری نگرش های فرهنگی در جوانان

پژوهش حاضر، با هدف تدوین مدل ساختاری نقش اعتیاد به گوشی هوشمند بر افکار خودکشی با میانجی گری نگرش های فرهنگی در جوانان انجام گرفت. روش این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی به ­شیوه معادلات ساختاری است. جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه آزاد تبریز در سال ۱۴۰۳ است که طبق آمار ۲۰۷۸۵ نفر بودند. حجم نمونه ۲۰۰ نفر، براساس قواعد معادلات ساختاری که تعداد ۱۰ الی ۲۰ نفر برای هر مولفه است، به­ صورت نمونه گیری دردسترس با روش پرسشنامه برخط انتخاب شد. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه اعتیاد به گوشی هوشمند کوه هی (۲۰۰۹)، مقیاس سنجش افکار خودکشی بک (۱۹۶۱) و پرسشنامه نگرش های فرهنگی هافستد (۱۹۸۴) است. داده های گردآوری شده با استفاده از روش معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد که اثر مستقیم اعتیاد به گوشی هوشمند بر افکار خودکشی، (۲۷۱/۰)b، اثر غیر مستقیم اعتیاد به گوشی هوشمند با میانجی­گری نگرش های فرهنگی، (۰۷۸/۰)b و اثر کل، (۳۴۹/۰)b است و این رابطه به صورت مثبت و مستقیم معنی دار است. همچنین، متغیرهای اعتیاد به گوشی هوشمند و نگرش های فرهنگی به ­طور هم­زمان قادر به تبیین ۷/۲۳ درصد از واریانس افکار خودکشی هستند. بنابراین، مدل نظری نقش میانجی ­گری نگرش های فرهنگی در رابطه بین اعتیاد به گوشی هوشمند با افکار خودکشی در دانشجویان در سطح ۰۵/۰ و با احتمال ۹۵% تایید می گردد و شیوع افکار خودکشی قوی مورد بررسی بالینی در دانشگاه آزاد تبریز ۵/۱۹ درصد محاسبه شد.

کلیدواژه ها:

اعتیاد به گوشی هوشمند ، نگرش های فرهنگی ، افکار خودکشی