آستانگی فردیت : فضا، بازروایت خاطرات در مجموعه داستان دودنیا نوشته گلی ترقی

بی تردید درادبیات مهاجرت، ارتباط بین فردیت و فضای ذهنی انکارناپذیر است. تعریف فرد از خود و تعریف دیگری از وی وابسته به فضای ذهنی است. این فضای ذهنی محصول عواطف، روان زخم و تجربیات فرد می باشد. در سرزمین بیگانه، فرد مهاجر نیاز بیشتری به فضای ذهنی احساس می کند، چرا که "خود وطنی" در میان انباشت ایماژهای مختلف از "خود" کمرنگ شده است و فرد حس سرگشتگی عمیقی را تجربه می کند. گلی ترقی ( ۱۳۱۸) در مجموعه داستان دودنیا رنج های زن جوانی را توصیف می کند که در پی اثبات ماهیت وجودی خود به درمانگرش در کلینیک روانی در حومه پاریس است. نویسنده نقش سرزمین بیگانه به عنوان نیروی جغرافیایی-فرهنگی-اجتماعی غالب، تاثیرات وطن و خاطرات گذشته بر روان فرد را ترسیم کرده است. چهارچوب نظری این تحقیق بر نظریات هنری لوفور (۱۹۰۱)، جامعه شناس و فیلسوف فرانسوی و ویکتور ویتر ترنر (۱۹۲۰) انسان شناس انگلیسی استوار است. لوفور با معرفی سه فضای شخصی، عمومی و ذهنی نوع جدیدی از اعمال قدرت را نشان می دهد که فرد را مجبور به بازساخت فردیت خود و انباشت ایماژهایی مختلف از "خود" می-کند. همچنین، با استفاده از مفهوم آستانگی ترنر، حالت سرگشتگی فرد مهاجر توضیح داده می شود. این مقاله نشان می دهد چگونه وطن و خاطرات گذشته به منزله مرحله پیش ازآستانگی تلقی می شود و چگونه این امر شخصیت داستان را به سوی نگارش خاطرات خود سوق می دهد.

کلیدواژه ها:

فضا ، فردیت ، آستانگی ، خاطره ، گلی ترقی ، دودنیا