اثربخشی آموزش راهبردهای کاهش تعلل ورزی مبتنی بر خودتنظیمی بر ابعاد تعلل ورزی، خود رهیابی تحصیلی و وابستگی به فضای مجازی دانشجویان دارای اعتیاد به اینترنت

هدف پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای کاهش تعلل ورزی مبتنی بر خودتنظیمی بر ابعاد تعلل ورزی، خود رهیابی تحصیلی و وابستگی به فضای مجازی دانشجویان دارای اعتیاد به اینترنت پرداخته است. روش تحقیق به شیوه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شده است. جامعه هدف شامل دانشجویان دانشگاه آزاد در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ با جمعیت تقریبی ۱۸۰۰۰ نفر است انتخاب نمونه آماری در دو مرحله بود، در مرحله اول ۳۷۷ دانشجوی کارشناسی به صورت در دسترس انتخاب شدند پرسشنامه اعتیاد به اینترنت یانگ را تکمیل شد و از دانشجویانی که یک انحراف معیار بالاتر از میانگین کسب کنند ۳۰ نفر به صورت تصادفی انتخاب شد و به صورت تصادفی در گروه آزمایش ۱۵ نفر و گروه کنترل ۱۵ نفر جایگزین شدند. برای گروه آزمایش بسته آموزشی راهبردهای کاهش تعلل ورزی تحصیلی و برای گروه کنترل آموزش عادی روزانه اعمال شد برای جمع آوری داده های موردنیاز از پرسشنامه های تعلل ورزی سواری و همکاران (۱۳۹۲)، اعتیاد به اینترنت یانگ (۱۹۹۶)، پرسشنامه خود رهیابی تحصیلی توسط سینق و همکاران (۲۰۱۰)، پرسشنامه اعتیاد به فضای مجازی احمدی و همکاران (۱۳۹۵) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره انجام شده و داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۵ تحلیل گردید. نتایج تحلیل نشان می دهد که ۶/۴۷ درصد از واریانس وابستگی به فضای مجازی و ۱۵ درصد از واریانس تعلل ورزی تحصیلی ناشی از شرایط آزمایشی است که سطح معناداری برای متغیرهای تعلل ورزی تحصیلی و وابستگی به فضای مجازی بیشتر از ۰.۰۵ به دست آمده که توزیع داده ها برای، شرایط آزمایشی با اطمینان ۹۵ درصد بر کاهش تعلل ورزی تحصیلی تاثیرگذار بوده است.

کلیدواژه ها:

وابستگی به فضای مجازی ، اعتیاد به اینترنت ، تعلل ورزی تحصیلی ، خودتنظیمی ، خودرهیابی تحصیلی