رابطه باورهای فراشناخت و سبک های ارتباطی با میانجی گری یادگیری خودراهبر

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین برازش مدل معادلات ساختاری اثر باورهای فراشناخت بر سبک های ارتباطی با نقش میانجی یادگیری خودراهبر بود. روش تحقیق از نظر هدف در زمره تحقیقات کاربردی و به لحاظ شیوه گردآوری داده ها در دسته تحقیقات توصیفی- همبستگی از نوع مدل معادلات ساختاری بود. جامعه ی آماری شامل تمامی دختران دانش آموز مقطع متوسطه دوم منطقه ۱۸ شهر تهران (۴۶۲۰ نفر) بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ مشغول به تحصیل بودند. نمونه آماری شامل ۳۶۰ نفر از اعضای جامعه آماری مذکور بود که به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه سبک های ارتباطی کویین دام (۲۰۰۴)، پرسشنامه ی باورهای فراشناختی ولز (۱۹۹۷) و پرسشنامه یادگیری خودراهبر فیشر و کینگ (۲۰۱۳) بودند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها در دو سطح توصیفی (میانگین، انحراف معیار و. . . .) و استنباطی (آزمون مدل معادلات ساختاری) انجام شد. نتایج حاصل از مدل معادلات ساختاری نشان داد که مدل معادلات ساختاری باورهای فراشناخت بر سبک های ارتباطی با نقش میانجی یادگیری خودراهبر از نیکویی برازش برخوردار است. باورهای فراشناخت بر سبک های ارتباطی اثر مستقیم دارد. باورهای فراشناخت بر یادگیری خودراهبر اثر مستقیم دارد. یادگیری خودراهبر بر سبک های ارتباطی اثر مستقیم دارد. باورهای فراشناخت بر سبک های ارتباطی با میانجی گری یادگیری خودراهبر اثر غیرمستقیم دارد. بنابراین نتیجه می گیریم که به منظور بهبود سبک های ارتباطی دانش آموزان باید به تقویت باورهای فراشناخت و یادگیری خودراهبر بیشتر توجه نمود.

کلیدواژه ها:

باورهای فراشناخت ، سبک های ارتباطی ، یادگیری خودراهبر.