راهکارهایی برای کاهش جزایر حرارتی در توسعه پایدار کلان شهرها ی متراکم با تحلیل ارتباط فرم ساختمان با آسایش حرارتی فضای باز به کمک هوش مصنوعی

این مقاله به بررسی نقش فرم ساختمان در تعدیل پدیده جزایر حرارتی شهری (UHI) و بهبود آسایش حرارتی فضای باز در کلان شهرهای متراکمی مانند تهران می پردازد. هدف اصلی، تحلیل تاثیر شاخص های کالبدی شامل نسبت سطح به حجم (FAR)، جهت گیری، ارتفاع ساختمان و مصالح بر الگوهای دمایی و مصرف انرژی است. با استفاده از داده های میدانی (دما، رطوبت، سرعت باد) و الگوریتم های هوش مصنوعی (شبکه های عصبی و رگرسیون خطی)، رابطه کمی بین فرم ساختمان و تشدید UHI در مناطق ۱، ۶ و ۲۱ تهران بررسی شد. نتایج نشان می دهد بهینه سازی فرم با ادغام فناوری های بومی (مانند بادگیرها) و مصالح بازتابنده، دمای سطحی را تا ۴°C کاهش داده و مصرف انرژی را ۰۳٪ بهبود می بخشد. همچنین، مدل های پیش بین مبتنی بر هوش مصنوعی با دقت ۷۸٪ (R²=۰.۸۷) قادر به شناسایی نقاط بحرانی حرارتی هستند. این پژوهش چارچوبی عملیاتی برای طراحی شهری پایدار ارائه می کند که تراکم متعادل (FAR=۲.۵-۳)، جهت گیری شمالی-جنوبی و ادغام فضای سبز را به عنوان راهکارهای کلیدی برجسته می سازد. دستاوردها حاکی از ضرورت بازنگری در سیاست های تراکم و ترویج فناوری های سازگار با اقلیم گرم و خشک تهران است.

کلیدواژه ها:

آسایش حرارتی فضای باز ، توسعه پایدار ، جزایر حرارتی ، فرم ، هوش مصنوعی