بررسی عوامل دلبستگی به مکان در میان پرستاران خانه های سالمندان (نمونه موردی: حومه شهر تهران)

این مقاله به بررسی دلبستگی به مکان در میان پرستاران شاغل در خانه های سالمندان حومه شهر تهران می پردازد. پرستاران به عنوان یکی از گروه های شغلی پراسترس، نیازمند محیط هایی هستند که احساس تعلق و دلبستگی به مکان را در آن ها تقویت کند تا از فرسایش شغلی و کاهش کیفیت خدمات جلوگیری شود. این پژوهش با استفاده از مقیاس استاندارد دلبستگی به مکان (صفاری نیا، ۱۳۹۰) انجام شد. میانگین نمرات زنان در تمامی مولفه های دلبستگی به مکان به معنی داری پایین تر از مردان بود. همچنین تمامی مولفه های دلبستگی به مکان با یکدیگر همبستگی مثبت و معنی داری داشتند. اهمیت پیوند اجتماعی و دلبستگی عاطفی؛ این دو مولفه نقش کلیدی در شکل گیری دلبستگی به مکان ایفا می کند و تقویت آن ها می تواند به افزایش دلبستگی افراد به محیط کار و زندگی کمک کند. همچنین، تقویت پیوند اجتماعی و دلبستگی عاطفی می تواند به افزایش دلبستگی به مکان و بهبود کیفیت زندگی و کار پرستاران کمک کند. توجه به تفاوت های جنسیتی و تقویت مولفه های دلبستگی به مکان می تواند به ایجاد محیط های پایدارتر و مطلوب تر برای زندگی و کار افراد منجر شود.

کلیدواژه ها:

دلبستگی به مکان ، حومه شهر تهران ، کیفیت محیطی ، تعامل انسان و مکان ، پرستاران خانه سالمندان