سنجش کیفیت زندگی در بافتهای فرسوده با تاکید بر پارامترهای توسعه پایدار شهری ( نمونه موردی: منطقه ۴ شهرداری شیراز )

کیفیت زندگی، یک معیار ذهنی شادی است که جزء ضروری بسیاری از تصمیمات، اعم از تصمیمات مالی محسوب می شود. عواملی که در کیفیت زندگی نقش دارند با توجه به ترجیحات شخصی متفاوت است، اما اغلب شامل امنیت مالی، رضایت شغلی، زندگی خانوادگی، سلامتی و ایمنی است. رویکرد کیفیت زندگی شهری، تالشی در راستای تحقق شهر سالم و امکان سازی ارائه خدمات شهری مطلوب اعم از خدمات بهداشتی، رفاهی، تفریحی، حفاظتی، ایمنی و فرهنگی به همه اقشار و گروه ها در چارچوب اهداف توسعه پایدار می باشد. شهر شیراز به عنوان مرکز استان فارس به دلیل محیط شهری نامنظم و به هم ریخته توسعه پایدار محیط شهری را تهدید کرده است. در این تحقیق به سنجش کیفیت زندگی در بافت های فرسوده با تاکید بر پارامترهای توسعه پایدار شهری (نمونه موردی منطقه ۴ شهر شیراز) پرداختیم. این پژوهش به دنبال سنجش ابعاد عینی و ذهنی کیفیت زندگی در محدوده بافت فرسوده و ارائه راهکارهایی جهت ارتقا سطح کیفیت زندگی شهری در محدوده بافت فرسوده می باشد. پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی می باشد. روش جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی و روش برداشته ای میدانی می باشد. در جمع آوری اطلاعات منطقه که نیاز به برداشته ای عملی داشت در دو گروه اطلاعات کیفی و اطلاعات کمی قرار گرفته بودند. از مجموع تعداد ۲۲۳ پرسشنامه جمع آوری شده و آزمون میانگین از شاخص های کیفیت زندگی در منطقه ۴ شهر شیراز، شاخص های مشارکت، هویت و دسترسی به خدمات به ترتیب با مقدار ۴.۴، ۴.۲ و ۴.۱ دارای میانگین باالتری بوده و منطقه ۴ شهر شیراز در شاخص های نامبرده دارای وضعیت مطلوبی می باشد و همچنین شاخص های امنیت، بهداشت و تسهیلات شهری به ترتیب با مقادیر ۲.۱، ۲.۲ و ۲.۴ دارای کمترین میانگین بوده اند که می توان گفت که وضعیت این شاخص ها در منطقه ۴ شهر شیراز در سطح مطلوبی قرار ندارد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، بافت فرسوده ، بعد عینی ، بعد ذهنی