تحلیل تطبیقی الگوهای منطقه گرایانه در طراحی مجتمع های مسکونی تهران در دوره پهلوی دوم

طراحی مجتمعهای مسکونی در دوره پهلوی دوم، تحت تاثیر الگوهای منطقه گرایانه و تحولات اقتصادی-اجتماعی قرار دارد. این پژوهش به تحلیل تطبیقی الگوهای طراحی این مجتمع ها در تهران پرداخته است تا تاثیرات رویکردهای منطقه گرایانه بر تکلیف فضاهای مسکونی و رابطه آن با تغییرات فرهنگی و اجتماعی را بررسی کند. هدف اصلی این تحقیق، تحلیل و تطبیق الگوهای منطقه گرایانه در طراحی مجتمع های مسکونی تهران در دوره پهلوی دوم است. همچنین، این پژوهش به تناسب ارتباطات میان تحولات اقتصادی و طراحی محیط های مسکونی در آن دوره می پردازد. این تحقیق به روش کیفی و از نوع تفسیری-تاریخی است و اطلاعات و گردآوری داده ها از منابع مکتوب اسنادی، آرشیوهای تاریخی و مطالعات کتابخانه ای استخراج و به صورت تطبیقی با توجه به ویژگی های فرهنگی و اجتماعی تهران در آن زمان، تحلیل تدهاند. یافته های تحقیق نشان می دهد که طراحی مجتمع های مسکونی در دوره پهلوی دوم تحت تاثیر دو رویکرد اصلی منطقه گرایانه قرار دارته است؛ یک رویکرد مبتنی بر حفظ هویت محلی و دیگری مبتنی بر استفاده از نوآوری های مدرن جهانی. این الگوها موجب با وجود آمادن تفاوت های چشمگیر در کارکرد و ظاهر مجتمع های مسکونی تهران در این دوره تده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که الگوهای منطقه گرایانه در طراحی مجتمع های مسکونی تهران نه تنها به بازتاب تحولات اقتصادی و اجتماعی آن دوران کمک کرده، بلکه نقشی اساسی در تکلیف به هویت تهرانی و تعاملات اجتماعی ساکنان این فضاها ایفا کرده اند. توجه به این الگوها می تواند راهگشای بهبود طراحی فضاهای مسکونی در تهران و سایر شهرهای ایران باشد.

کلیدواژه ها:

طراحی ، مجتمع های مسکونی ، دوره پهلوی دوم ، الگوهای منطقه گرایانه ، تحلیل تطبیقی ، تهران