تحلیل آمیختگی های واژگانی در دیوان ابوالقاسم شابی

آمیختگی در لغت به معنای جفت و قرین شدن یا جفت های واژگانی است، اما آمیختگی واژگانی، جمع میان دو واژه از دو حوزه معنایی متفاوت در قالب مضاف و مضاف لایه است که مضاف امری کامال حسی و مضاف لایه امری انتزاعی است و هدف آن بیان شکل و هیات یا شدت و سختی یک رخداد در ساختاری خیال انگیز است. این پژوهش که با روش توصیفی تحلیلی به انجام رسیده است، در صدد آن است تا آمیختگی واژگانی را در شعر شابی مورد بررسی قرار دهد. ابوالقاسم شابی از جمله شاعرانی است که در سرودههایش آمیختگی های واژگانی بسیاری را برای خل ق مفاهیم و تصاویر شاعرانه به کار برده است، ویافته های این پژوهش نشان می دهد که این آمیختگی ها بیشتر در قالب استعاره یا تشبیه و در ترکیب های اضافی شکل گرفتهاند. این باهم آیی واژگانی، تصویر شاعرانه خلق شده در ذهن شاعر را به ذهن مخاطب نزدیکتر ساخته، نوعی زیبایی معنایی به شعر افزوده، سبب تازگی تصاویر و غنای معنایی شده و باعث شده احساسات قوی و مفاهیم انتزاعی به بهترین شکل در شعر شابی منعکس شود.

کلیدواژه ها:

آمیختگی واژگانی ، شابی ، معناشناسی ، شعر معاصر عربی