تحلیل نقش مهارت های خودتنظیمی در کاهش عدم تمرکز تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

عدم تمرکز تحصیلی یکی از چالش های رایج و روبه رشد در میان دانش آموزان، به ویژه در مقطع ابتدایی است که می تواند به طور جدی بر عملکرد تحصیلی و رشد شناختی و اجتماعی آن ها تاثیر بگذارد. در دنیای امروز، با افزایش عوامل حواس پرتی، از جمله فناوری های دیجیتال و محیط های آموزشی پرتحرک، توانایی دانش آموزان برای حفظ تمرکز و توجه پایدار بیش از پیش حیاتی شده است. در این میان، مهارت های خودتنظیمی به عنوان مجموعه ای از فرآیندهای شناختی، انگیزشی، و رفتاری که یادگیرنده برای مدیریت یادگیری خود به کار می گیرد، نقشی محوری در مقابله با عدم تمرکز ایفا می کنند. خودتنظیمی شامل برنامه ریزی، نظارت بر پیشرفت، ارزیابی، و تنظیم استراتژی های یادگیری است که به دانش آموزان کمک می کند تا محیط های یادگیری خود را سازماندهی کرده، از عوامل حواس پرتی اجتناب کنند، و بر تکالیف خود متمرکز بمانند. این مقاله مروری انتقادی با هدف تحلیل جامع نقش مهارت های خودتنظیمی در کاهش عدم تمرکز تحصیلی دانش آموزان ابتدایی تدوین شده است. پژوهش حاضر به بررسی ابعاد مختلف عدم تمرکز در دانش آموزان ابتدایی، شامل علل درون فردی و محیطی، و پیامدهای آن می پردازد. سپس، به طور مفصل به تشریح مولفه های مهارت های خودتنظیمی و سازوکارهای تاثیر آن ها بر بهبود توجه و تمرکز تحصیلی پرداخته می شود. یافته های این مقاله نشان می دهد که توسعه مهارت های خودتنظیمی، از طریق آموزش های هدفمند و مداخله های مبتنی بر شواهد، می تواند به طور قابل توجهی توانایی دانش آموزان ابتدایی را در مدیریت حواس پرتی ها، حفظ تمرکز، و در نهایت، بهبود عملکرد تحصیلی آن ها افزایش دهد. این مقاله با ارائه پیشنهاداتی برای پژوهش های آتی و کاربردهای عملی در محیط های آموزشی، به دنبال فراهم آوردن یک چارچوب نظری و کاربردی برای متخصصان تعلیم و تربیت است.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، عدم تمرکز تحصیلی ، دانش آموزان ابتدایی ، حواس پرتی ، عملکرد تحصیلی