ارتباط معلم با والدین و تاثیر آن بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

ارتباط خانه و مدرسه یکی از موثرترین عوامل در فرآیند رشد آموزشی، تربیتی و روانی دانش آموزان است که در سال های اخیر توجه ویژه ای از سوی صاحب نظران تعلیم و تربیت به آن شده است. این مقاله با روش تحقیق مروری، به بررسی نقش تعامل خانه و مدرسه در بهبود عملکرد تحصیلی و شکل گیری شخصیت دانش آموزان پرداخته است و با استناد به پژوهش های متعدد داخلی، ابعاد مختلف این تعامل از جمله تقویت مسئولیت پذیری، افزایش انگیزه تحصیلی، ارتقاء سلامت روانی، پیشگیری از افت تحصیلی و کاهش مشکلات رفتاری را تحلیل می کند. یافته ها نشان می دهد که هرگاه والدین در تصمیم گیری ها و فعالیت های آموزشی مشارکت داده می شوند و معلمان نیز با دیدی باز و مشارکتی به نقش خانواده نگاه می کنند، دانش آموزان در محیطی هماهنگ، ایمن و انگیزشی رشد می کنند. همچنین، موانعی چون ضعف مهارت های ارتباطی، محدودیت زمانی والدین، نبود برنامه ریزی دقیق در مدارس و کمبود دانش نسبت به روش های تعامل موثر، از جمله چالش هایی است که در این مسیر وجود دارد. از این رو، توجه به راهکارهایی همچون آموزش مهارت های ارتباطی به والدین و معلمان، استفاده از فناوری برای تسهیل ارتباط، برگزاری جلسات منظم و هدفمند و طراحی برنامه های مشارکتی در مدارس می تواند گامی موثر در جهت تحقق همکاری سازنده بین خانه و مدرسه باشد. این همکاری نه تنها کیفیت آموزش را ارتقا می بخشد بلکه بستری برای رشد همه جانبه ی نسل آینده فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

ارتباط خانه و مدرسه ، مشارکت والدین ، پیشرفت تحصیلی ، رشد شخصیت دانش آموزان