نقش میانجی رهبری معنوی در تاثیر رابطه استاد دانشجو بر توانمندسازی روانشناختی و خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلی علوم ورزشی

امروزه با توجه به روند افزایش تعداد دانشجویان تحصیلات تکمیلی، محور پژوهش به یک عنصر حیاتی برای رشد علمی دانشگاهها تبدیل شده است؛ زیرا در دانشگاهها و موسسه های آموزش عالی، علاوه بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان، انجام پژوهشهای با کیفیت نیز بسیار مورد تاکید می باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش میانجی رهبری معنوی در تاثیر رابطه استاد دانشجو بر توانمندسازی روان شناختی و خودکارآمدی پژوهشی بود. جامعه آماری شامل دانشجویان مقاطع تحصیلات تکمیلی رشته تربیت بدنی در استان اصفهان بود که حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان تعیین و بهصورت تصادفی طبقه ای گزینش شد. برای جمعآوری اطلاعات متغیر رهبری معنوی از پرسشنامه فرای، ویتوچی، و سدیلو( ۲۰۰۵ )؛ ارتباط استاد دانشجو از پرسشنامه عابدینی و همکاران ( ۱۳۹۱ )؛ توانمندسازی روان شناختی از پرسشنامه اسپریتزر ( ۱۹۹۵ )؛ و خودکارآمدی پژوهشی از پرسشنامه گراوند و همکاران ( ۱۳۹۲ ) استفاده شد که روایی آنها توسط اساتید صاحب نظر و پایایی آنها بر اساس آلفای کرونباخ تایید شد. برای تحلیل دادهها نیز از مدل سازی معادلات ساختاری استفاده گردید. مدل نهایی نشان داد که متغیر استاد دانشجو به طور معناداری با ضرایب ۷۱/۰ و۹۱/۰ بر روی متغیرهای خودکارآمدی پژوهشی و رهبری معنوی اثرگذاری مثبت دارد؛ اما با توجه به ضریب ۰۶/۰ ، اثرگذاری این متغیر برروی متغیر توانمندسازی روانشناختی اگرچه مثبت بوده، با این حال معنادار نیست. از طرفی با اضافه شدن متغیر رهبری معنوی به عنوان متغیر میانجی؛ اثرگذاری غیرمستقیم متغیر استاد دانشجو برروی متغیرهای خودکارآمدی پژوهشی و توانمندسازی روانشناختی به ترتیب با ضرایب استاندارد ۲۵/۰ و۲۶/۰ .مثبت و معنادار گزارش شد

کلیدواژه ها:

توانمندسازی روانشناختی ، خودکارآمدی پژوهشی ، رهبری معنوی ، استاد دانشجو ، دانشجویان تحصیلات تکمیلی