اثربخشی پروتکل تمرینی NASM بر اختلال شانه به جلو نوجوانان ۱۶ تا ۱۴ سال

هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی دو وضعیت پروتکل اصلاحی NASM در خشکی و آب بر اختلال شانه به جلو دانش آموزان مقطع دوم متوسطه شهرستان کرمانشاه بود. مواد و روش ها: آزمودنی های مطالعه شامل ۴۹ نفر از دانش آموزان غیرورزشکار پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان کرمانشاه بود که دارای ناهنجاری شانه نابرابر با میانگین سنی ۳۴.۰±۱۶ سال، میانگین وزنی ۹.۰±۶۰ کیلوگرم و میانگین قد ۳۰.۰±۱۳۹ سانتی متر بود که به صورت تصادفی به سه گروه تمرین در آب (۱۹ نفر)، تمرین در خشکی (۱۹ نفر) و کنترل (۱۹ نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی مبتنی بر پروتکل NASM بود که به مدت ۲ هفته، سه جلسه در هفته و در هر جلسه ۶۰ دقیقه انجام شد. اندازه گیری میزان عارضه شانه به جلو با استفاده از صفحه شطرنجی و تکنیک عکسبرداری و دستگاه اسپاینال موس انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس دوره ای و t زوجی تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در مقادیر پس آزمون سه گروه وجود دارد (p<۰.۰۵). همچنین در زاویه شانه به جلو، کاهش معناداری در نمره های گروه تمرین در آب از پیش آزمون (۳۳.۰±۵۲.۹۴) به پس آزمون (۵۳.۰±۴۹)، گروه تمرین در خشکی از پیش آزمون (۳۳.۰±۰۹.۹۹) به پس آزمون (۲۲.۰±۰۶.۴۹) وجود داشت. نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر تمرینات NASM در خشکی و آب تاثیر یکسانی در کاهش زاویه شانه به جلو دانش آموزان داشته است و می تواند به عنوان یک برنامه اصلاحی موثر در بهبود و اصلاح عارضه شانه به جلو و سندرم متقاطع فوقانی پیشنهاد شود.

کلیدواژه ها:

آکادمی پزشکی ورزشی آمریکا ، تمرینات اصلاحی ، شانه به جلو ، سندرم متقاطع فوقانی