اثربخشی آموزش خودتنظیم ی هیجان ی بر تاب آور ی تحصیلی و امید به آینده در دانش آموزان دختر متوسطه دوم

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر تابآوری تحص یلی و امید به آینده در دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم بود. خودتنظ یم ی هیجانی یکی از مهارت های مهم روان شناختی است که نقش موثر ی در کنترل ه یجانات، کاهش استرس تحص یلی و بهبود عملکرد دانش آموزان ایفا میکند. تاب آوری تحصیلی به توانا یی دانش آموز در مقابله با چالشهای آموزشی و حفظ انگیزه در شرایط دشوار اشاره دارد، در حالی که امید به آینده به باور فرد در مورد توانایی دستیابی به اهدافش در آینده مرتبط است. این پژوهش به روش ن یمه آزمایشی و با طرح پ یش آزمون-پسآزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آمار ی شامل دانش آموزان دختر متوسطه دوم در یکی از مدارس شهر رشت در سال تحص یلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود. نمونهای به حجم ۶۰ نفر بهصورت تصادف ی خوشه ای انتخاب و در دو گروه آزمایش (۳۰ نفر) و کنترل (۳۰ نفر) بهطور مساو ی گمارش شد. گروه آزمایش طی ۸ جلسه آموزش خودتنظ یمی هیجانی دریافت کرد، درحالیکه گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تابآوری تحصیلی ساموئلز (۲۰۰۴) و پرسشنامه امید به آینده اسنایدر (۱۹۹۱) بود که روایی و پایایی آنها در مطالعات پ یشی ن مورد تایید قرار گرفته است. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس (ANCOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که آموزش خودتنظ یمی هیجانی تاثیر معناداری بر افزایش تاب آوری تحصیلی و امید به آینده در دانش آموزان داشته است (p<۰.۰۵). میانگین نمرات تاب آوری تحصیلی و امید به آینده در گروه آزمایش پس از مداخله افزایش چشمگیری داشت، درحالیکه در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. به طور کلی این پژوهش نشان می دهد که آموزش خودتنظ یمی هیجانی میتواند به عنوان یک مداخله اثربخش در راستا ی ارتقای سلامت روان ی و عملکرد تحص یلی دانش آموزان مورد استفاده قرار گی رد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی هیجانی ، تاب آوری تحصیلی ، امید به آینده ، دانش آموزان ، آموزش