آموزش مهارتهای زندگی و تاثیر آن بر تاب آوری خانواده

آموزش مهارتهای زندگی به عنوان رویکردی موثر برای ارتقای تابآوری خانواده ها در برابر چالش های زندگی شناخته شده است. این پژوهش مروری -نظام مند با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر تاب آوری خانوادگی از طریق تحلیل مطالعات موجود انجام شد. روش پژوهش شامل جستجوی نظام مند کلیدواژه هایی نظیر تابآوری، مهارت های زندگی در پایگاه های اطلاعاتی داخلی (SID، Magiran، Noormags) و بین المللی (PubMed، Scopus، Google Scholar) در بازه زمانی ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۳ (۲۰۱۰ تا ۲۰۲۴) بود. یافته ها نشان داد که آموزش مهارت هایی مانند مدیریت استرس، حل مسئله، ارتباط موثر، و همدلی به طور معناداری انسجام عاطفی، کیفیت ارتباطات خانوادگی، و توانایی مقابله با بحران هایی نظیر فشارهای اقتصادی و تعارضات زناشویی را بهبود می بخشد. مطالعات داخلی و بین المللی، به ویژه در ایران، تایید کردند که آموزش های گروهی با مشارکت والدین و فرزندان اثرات پایدارتری بر تاب آوری دارند. این نتایج با چارچوب های نظری مانند مدل تاب آوری والش (۲۰۰۳) و نظریه سیستم های خانوادگی بوئن (۱۹۷۸) همراستا بوده و بر نقش فرایندهای ارتباطی و حل مسئله در تاب آوری تاکید دارند. در ایران، با توجه به ارزش های فرهنگی حول انسجام خانوادگی، این آموزش ها می توانند به عنوان مداخله ای پیشگیرانه برای تقویت تاب آوری در برابر استرس های اجتماعی-اقتصادی عمل کنند. با این حال، محدودیت هایی نظیر کمبود مطالعات طولی و تفاوت های فرهنگی، تعمیم پذیری یافته ها را محدود می کنند. پیشنهاد می شود برنامه های آموزشی ملی با تطبیق فرهنگی و تمرکز بر خانواده های خاص (مانند تکوالد) اجرا شوند. پژوهش های آتی باید اثرات بلندمدت و زمینه های فرهنگی خاص را بررسی کنند.

کلیدواژه ها:

مهارتهای زندگی ، تاب آوری خانوادگی ، انسجام عاطفی ، ارتباطات خانوادگی ، حل مسئله