نظریه های شرطی سازی و کاربرد آن در کلاس درس

نظریه های شرطی سازی از مهم ترین مباحث روان شناسی یادگیری هستند که به توضیح نحوه شکل گیری رفتارها از طریق ارتباط میان محرک ها و پاسخ ها می پردازند. دو نوع اصلی شرطی سازی شامل شرطی سازی کلاسیک و شرطی سازی عاملی هستند که هر یک نقش متفاوتی در فرآیند یادگیری دارند. شرطی سازی کلاسیک، که توسط پاولوف معرفی شد، بر ایجاد ارتباط میان یک محرک خنثی و یک محرک بدون شرط تاکید دارد تا پاسخ شرطی ایجاد شود. این نظریه به فهم بهتر نحوه شکل گیری عادات، ترس ها و پاسخ های عاطفی در دانش آموزان کمک می کند. در مقابل، شرطی سازی عاملی که توسط اسکینر توسعه یافته است، بر تاثیر پیامدهای رفتار بر تکرار یا کاهش آن تمرکز دارد و اهمیت پاداش و تنبیه در شکل دهی رفتار را نشان می دهد.در محیط کلاس درس، کاربرد نظریه های شرطی سازی به معلمان این امکان را می دهد که رفتارهای مطلوب را در دانش آموزان تقویت و رفتارهای نامطلوب را کاهش دهند. با استفاده از پاداش های مثبت مانند تحسین، امتیاز یا فرصت های ویژه، معلمان می توانند انگیزه یادگیری را افزایش دهند و مشارکت فعال دانش آموزان را ترغیب کنند. همچنین، استفاده به موقع و مناسب از تنبیه های غیرآزاردهنده می تواند به اصلاح رفتارهای مخرب کمک کند. شرطی سازی کلاسیک نیز در ایجاد عادات مثبت مثل نظم و انضباط از طریق تقویت پاسخ های هیجانی مثبت به محیط مدرسه کاربرد دارد. به این ترتیب، درک و به کارگیری اصول شرطی سازی، ابزاری قدرتمند برای مدیریت کلاس و بهبود فرآیند یاددهی-یادگیری است.

کلیدواژه ها:

نظریه شرطی سازی ، کلاس درس