تاثیر الگوهای تدریس مبتنی بر روانشناسی مثبت گرا بر یادگیری پایدار

روانشناسی مثبت گرا، به عنوان یک رویکرد نوین در علم روانشناسی، با تمرکز بر تقویت نقاط قوت فردی، افزایش رضایت مندی و بهبود رفاه روانی، تاثیرات مثبتی بر جنبه های مختلف زندگی افراد به ویژه در حوزه آموزش دارد. در این راستا، الگوهای تدریس مبتنی بر اصول روانشناسی مثبت گرا به طور ویژه در فرآیند یادگیری نقش موثری ایفا می کنند. این مقاله به بررسی تاثیر این الگوها بر یادگیری پایدار می پردازد. یادگیری پایدار به فرآیند یادگیری اطلاق می شود که در آن دانش آموزان نه تنها اطلاعات را در طول زمان به خاطر می آورند بلکه قادر به کاربرد آن ها در شرایط جدید و پیچیده نیز هستند. استفاده از الگوهای تدریس مبتنی بر روانشناسی مثبت گرا می تواند با تقویت احساس خوشبینی، اعتماد به نفس، کاهش اضطراب و ایجاد انگیزه درونی در دانش آموزان، به فرآیند یادگیری آنها کمک کرده و شرایطی را فراهم سازد که موجب حفظ و کاربرد بهتر اطلاعات در طول زمان می شود. پژوهش های علمی نشان داده اند که استفاده از این روش ها در محیط های آموزشی، علاوه بر بهبود یادگیری در کوتاه مدت، می تواند موجب ارتقاء مهارت های تفکر انتقادی، حل مسئله و رشد اجتماعی دانش آموزان شود. در این مقاله به تحلیل مبانی نظری روانشناسی مثبت گرا، اصول آن در الگوهای تدریس و تاثیرات آن بر یادگیری پایدار پرداخته شده و همچنین چالش ها و محدودیت های موجود در پیاده سازی این الگوها در محیط های آموزشی بررسی می شود. در نهایت، پیشنهاداتی برای بهبود و ارتقای سیستم های آموزشی با توجه به اصول روانشناسی مثبت گرا ارائه شده است تا از این طریق، به بهبود یادگیری پایدار و ارتقاء کیفیت آموزشی در مدارس و مراکز آموزشی کمک گردد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی مثبت گرا ، الگوهای تدریس ، یادگیری پایدار ، انگیزه درونی ، اعتماد به نفس ، کاهش اضطراب ، یادگیری بلندمدت ، فرآیند یادگیری ، محیط یادگیری مثبت ، آموزش