نقش کودک به عنوان سوژه دارای عاملیت در تحقق مصالح عالیه در پرتو بازاندیشی در نظریه های سنتی و نوین

مصالح عالیه کودک، به عنوان یکی از اصول بنیادین حقوق کودک، در اسناد بین المللی به ویژه کنوانسیون حقوق کودک مورد تاکید قرار گرفته و به عنوان مبنای سیاست گذاری ها و تصمیم گیری های مرتبط با کودکان شناخته می شود. در اغلب رویکردهای سنتی، کودک به عنوان موجودی منفعل و نیازمند حمایت بزرگسالان در نظر گرفته می شود که توانایی درک و تصمیم گیری در مورد منافع خود را ندارد. این نگاه، نه تنها عاملیت کودکان را نادیده می گیرد، بلکه آنان را از فرصت های مشارکت معنادار در تصمیم گیری های مرتبط با زندگی شان محروم می کند. در مقابل، رویکردهای نوین با تاکید بر عاملیت کودک، او را به عنوان فردی دارای ظرفیت شناختی، عاطفی و اجتماعی می بینند که می تواند در فرایندهای تصمیم گیری و تعیین مصالح عالیه خود نقش فعال ایفا نماید. این پژوهش با هدف بازاندیشی در نظریه های سنتی و نوین در خصوص عاملیت کودکان و تحلیل نقش آنان به عنوان سوژه های دارای عاملیت در تحقق مصالح عالیه طراحی و اجرا شده است. پرسش قابل تامل در این پژوهش این است که چگونه می توان با بازاندیشی در نظریه های سنتی و نوین، نقش کودک به عنوان سوژه دارای عاملیت را در تحقق مصالح عالیه او به طور موثر تضمین کرد؟

کلیدواژه ها:

مصالح عالیه ، عاملیت کودک ، رویکردهای سنتی ، رویکردهای نوین ، بازاندیشی ، مشارکت کودکان