تحلیل تطبیقی اصل مصالح عالیه کودک در فقه امامیه و کنوانسیون حقوق کودک: باز اندیشی مفهومی در پرتو تحولات حقوق بشر

اصل «مصالح عالیه کودک» یکی از مفاهیم کلیدی در حوزه حقوق کودک است که در اسناد بین المللی، به ویژه کنوانسیون حقوق کودک مصوب ۴۳۵۳، جایگاه بنیادین دارد. در فقه امامیه نیز، هرچند به طور صریح این اصطالح به کار نرفته؛ اما مجموعه ای از قواعد فقهی همچون قاعده الضرر، نفی حرج، ولایت مقیده به مصلحت و اصل کرامت انسانی، زمینه ساز پذیرش این اصل اند. مقاله حاضر با هدف تحلیل تطبیقی مبانی مصالح کودک در فقه امامیه و کنوانسیون حقوق کودک، به تبیین وجوه اشتراک و افتراق این دو نظام پرداخته است. یافته ها نشان می دهد که هر دو نظام، تقدم مصلحت کودک بر منافع دیگران را پذیرفته اند؛ اما در روش های تشخیص، نقش کودک در تعیین مصلحت و ابزارهای اجرایی، تفاوت های مهمی دارند. فقه امامیه با ظرفیت هایی که در قواعد و اصول خود دارد، امکان تطور در جهت تقویت حقوق کودک را داراست؛ مشروط بر آنکه به سوی نهادینه سازی مشارکت کودک، بهره گیری از تخصص های مرتبط و پویایی در اجتهاد حرکت کند. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی، به تحلیل متون فقهی و حقوقی، اسناد بین المللی، تفاسیر

کلیدواژه ها:

اصل مصالح عالیه کودک ، فقه امامیه ، کنوانسیون حقوق کودک ، مصلحت کودک ، حقوق بشر