رابطه علی ناگویی هیجانی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به درد مزمن: نقش میانجی میزان درد

زمینه و هدف: درد مزمن به عنوان یک مشکل شایع می تواند بر سلامت جسمانی، بهزیستی روانی و کیفیت زندگی بیماران تاثیر بگذارد. از اینرو، پژوهش حاضر با هدف ارزیابی رابطه علی ناگویی هیجانی و کیفیت زندگی با نقش میانجی میزان درد در بیماران مبتلا به درد مزمن انجام شد. روش ها: پژوهش حاضر از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل افراد ۱۸ تا ۶۵ سال مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به کلینیک های درمانی شهر کاشان در سال ۱۴۰۱ بودند که از میان آنها تعداد ۲۰۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات، پرسشنامه های فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۶)، ناگویی هیجانی بگبی و همکاران (۱۹۹۴)، مقیاس اندازه گیری شدت درد ون کورف (۱۹۹۰) به کار برده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزارهای SPSS-AMOS ۲۴ تحلیل شدند. یافته ها: مدل پیشنهادی پژوهش از برازش مطلوب برخوردار است. اثر مستقیم ناگویی هیجانی بر کیفیت زندگی (۰/۰۱P<،۰/۶۲۵-β=) و اثر مستقیم ناگویی هیجانی بر میزان درد (۰/۰۱P<،۰/۲۷۳β=) و اثر مستقیم میزان درد بر کیفیت زندگی (۰/۰۵P<،۰/۱۴۷-β=) معنی دار است. همچنین اثر غیرمستقیم ناگویی هیجانی بر کیفیت زندگی از طریق میزان درد معنی­ دار است (۰/۰۵P<،۰/۰۴۰-β=). نتیجه گیری: شناسایی متغیرهای مرتبط با درد مزمن می تواند راهگشای مداخلات مربوط به ارتقای کیفیت زندگی مبتلایان باشد.

کلیدواژه ها:

Quality of life ، Alexithymia ، Pain intensity ، Chronic pain ، کیفیت زندگی ، ناگویی هیجانی ، میزان درد ، درد مزمن