هوش مصنوعی و اخلاق آموزشی: تحلیل پیامدهای تربیتی در تعامل معلم-دانش آموز

این مقاله با هدف بررسی نقش هوش مصنوعی در تعاملات آموزشی میان معلم و دانش آموز و تحلیل پیامدهای اخلاقی و تربیتی ناشی از آن نگارش شده است. با توجه به گسترش روزافزون استفاده از ابزارهای هوشمند در نظام های آموزشی، اهمیت بررسی تاثیرات این فناوری بر کیفیت تعاملات انسانی، تربیت عاطفی و رشد اجتماعی دانش آموزان بیش از پیش احساس می شود. هوش مصنوعی، اگرچه فرصت های تحول زایی مانند شخصی سازی یادگیری، شناسایی مشکلات آموزشی و کاهش بار اداری معلمان را فراهم کرده است، اما چالش های جدی اخلاقی و تربیتی نیز به همراه دارد. از جمله این چالش ها می توان به تضعیف نقش انسانی معلم، خطر نابرابری آموزشی، نقض حریم خصوصی و کاهش خودمختاری دانش آموزان اشاره کرد. روش تحقیق این مقاله به صورت تحلیلی–مروری بوده و با بررسی ابعاد مختلف موضوع، تلاش شده است تا تاثیرات مثبت و منفی هوش مصنوعی در فرایند آموزش به طور جامع تحلیل شود. یافته های مقاله نشان می دهد که استفاده از هوش مصنوعی در آموزش باید با رعایت اصول اخلاقی و تربیتی همراه باشد تا از پیامدهای منفی آن جلوگیری شود. در این راستا، پیشنهادهایی مانند تدوین چارچوب های اخلاقی بومی، آموزش معلمان در زمینه استفاده از فناوری های هوشمند، طراحی ابزارهای انسان محور و تقویت نقش مدارس به عنوان محیط تربیت انسان محور ارائه شده است. در نهایت، مقاله بر این نکته تاکید دارد که آینده آموزش باید به گونه ای طراحی شود که هم از مزایای فناوری های هوشمند بهره مند شود و هم ارزش های انسانی، تربیتی و عدالت آموزشی حفظ شود. این امر نیازمند همکاری مشترک میان سیاست گذاران، معلمان و طراحان فناوری های آموزشی است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، اخلاق آموزشی ، تعامل معلم–دانش آموز ، چالش های تربیتی ، چارچوب اخلاق