ارزیابی ارتباط حقوق تغذیه و امنیت غذایی در نظام حقوقی ایران

این مقاله به ارزیابی ارتباط حقوق تغذیه و امنیت غذایی در نظام حقوقی ایران می پردازد و سعی دارد نقش قوانین و سیاست های داخلی در تضمین دسترسی به غذای کافی و پایدار را بررسی کند. هدف اصلی پژوهش، تحلیل هماهنگی بین مفاد حقوق تغذیه در سطح بین المللی (مانند میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی) و مقررات داخلی ایران در حوزه امنیت غذایی است. همچنین، این مطالعه به دنبال شناسایی شکاف های موجود در قانون گذاریات کشور برای تحقق این حق اساسی است. روش تحقیق این مطالعه کیفی و توصیفی-تحلیلی بوده و بر اساس تحلیل مدارک ثانویه (قانون اساسی، قوانین مرتبط با کشاورزی، تجارت و بهداشت) و سیاست های دولتی انجام شده است. علاوه بر این، مقایسه ای با چارچوب های بین المللی و تجارب کشورهای منتخب نیز صورت گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد که در نظام حقوقی ایران، حق تغذیه به صورت غیرمستقیم در ماده ۳۴ قانون اساسی به عنوان بخشی از حقوق اقتصادی و اجتماعی ذکر شده است، اما این موضوع در قوانین جزئیات لازم برای عملیاتی سازی را فراهم نکرده است. همچنین، سیاست های امنیت غذایی در ایران بیشتر به بعد کمی تولید و توزیع غذا توجه دارند و ابعاد کیفی، دسترسی عادلانه و پایداری زیست محیطی نادیده گرفته شده اند. علاوه بر این، عدم هماهنگی بین وزارتخانه های مرتبط (کشاورزی، بهداشت و برنامه ریزی) باعث تضعیف اجرای سیاست ها شده است. در نهایت، پیشنهاد می شود حقوق تغذیه در قانون اساسی به صورت مستقل و قابل اجرا تعریف شود و چارچوب قانونی یکپارچه ای برای هماهنگی بین بخشی

کلیدواژه ها:

حقوق تغذیه ، امنیت غذایی ، نظام حقوقی ، ایران