طراحی فضاهای جمعی در مجتمع های مسکونی با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی و بهره گیری از اصول زیباشناسی

مسکن همواره یکی از نیازهای اساسی بشر در طول تاریخ بوده و با رشد روزافزون جمعیت و گسترش شهرنشینی، احداث مجتمع های مسکونی بلندمرتبه به عنوان راهکاری برای بهره برداری بهینه از زمین شهری گسترش یافته است. با این حال، افزایش ارتفاع ساختمان ها پیامدهایی منفی در زمینه تعاملات انسانی و کیفیت زندگی ساکنان به همراه داشته است. در این میان، طراحی هدفمند فضاهای جمعی می تواند نقش کلیدی در کاهش این اثرات ایفا کند و بستری مناسب برای ایجاد روابط اجتماعی و تعاملات مثبت میان ساکنان فراهم آورد. با وجود اهمیت فضاهای جمعی، بسیاری از مجتمع های مسکونی امروزی فاقد کیفیت لازم برای تقویت همبستگی اجتماعی هستند. انسان ذاتا موجودی اجتماعی است و همزیستی و تعامل با دیگران بخشی از نیازهای روان شناختی او را تشکیل می دهد. پژوهش ها نشان می دهند که صرفا بهره گیری از عناصر زیباشناسانه در طراحی فضاهای عمومی برای تقویت تعاملات اجتماعی کافی نیست، بلکه باید ویژگی های عملکردی و فعالیت محور نیز در طراحی فضاها لحاظ گردد. در این پژوهش تلاش شده است با تکیه بر طراحی فضاهای پویا، متنوع، ایمن و انسان محور، شرایط لازم برای افزایش مشارکت اجتماعی، ارتباطات دوستانه، تعامل چهره به چهره، شکل گیری خاطرات مشترک و حضور فعال ساکنان در عرصه های جمعی فراهم شود.

کلیدواژه ها:

طراحی زیباشناسانه ، فضاهای جمعی ، تعاملات اجتماعی ، مجتمع های مسکونی