نقش باشگاه ها و بخش خصوصی در استعدادیابی ورزشی در ایران

استعدادیابی ورزشی فرآیند ارزیابی پیش نگر نوجوانان و جوانان و تشویق و هدایت آن ها به سمت رشته های ورزشی است که در آن رشته ها انتظار موفقیت بیشتری وجود دارد. امروزه روش های سنتیاستعدادیابی)مانند آن چه کشورهای اروپای شرقی در گذشته به کار می بردند( به مرور جای خود را به روش های مدرن استعدادیابی داده است. در این میان نقش باشگاههای ورزشی قهرمانی و حرفه ایبسیار پر رنگ و تاثیرگذار است. مطالعات تطبیقی در حوزه استعدادیابی ورزشی کشورها حاکی از آنست که توسعه پایدار ورزش قهرمانی ریشه در استعدادیابی نظام مند سیستم باشگاهی این کشورها دارد. معمولا استعدادیابی در باشگاههایورزشی در قالب توسعه ورزش در سطوح پایه ) Youth Development ( نمود پیدا می کند. نمونه بارز این موضوع را می توان در کشورهای چین، استرالیا و ایالات متحده آمریکا مشاهده نمود. در حقیقتباشگاههای ورزشی این کشورها پشتیبانی مطمئن برای ورزش قهرمانی این کشورها محسوب می شوند. از این رو هرچه باشگاهها از نظر منابع مالی، نیروی انسانی، امکانات و فضاها و تجهیزات ورزشی غنی ترباشند، مقوله استعدادیابی در آن ها بهتر و موثرتر انجام خواهد شد. کشورهایی نظیر استرالیا، نظام های اعتباریابی مشخصی را برای توسعه ورزش در سطوح پایه فراهم کرده اند. در این نظام های اعتباریابی باشگاهها از سوی مراجع دولتی ورزشی) مانند وزارت ورزش، کمیسیون ورزش و ...( تشویق می شوند تا به توسعه ورزش در سطوح پایه پرداخته تا از تشویق های خاص مالی دولت برخوردار شوند. در مجموع به نظر می رسد ورزش ایران نیازمند ایجاد یک برنامه مشخص برای توسعه مقوله استعدادیابی و توسعه ورزش پایه در باشگاه های ورزشی است. این برنامه می تواند توسط وزارت ورزش و جوانانتدوین و توسط فدراسیون ها و باشگاههای ورزشی اجرا شود