بررسی نقش روانشناسی مثبت گرا با کیفیت تعاملات و تاثیر آن بر رشد اجتماعی دانش آموزان

هدف این تحقیق بررسی نقش روانشناسی مثبت گرا در تعاملات میان معلم و دانش آموز و تاثیر آن بر رشد اجتماعی دانش آموزان بود. رشد اجتماعی، به عنوان یکی از مولفه های اساسی در فرآیند تعلیم و تربیت، نیازمند محیطی است که هم از لحاظ روانی حمایتگر باشد و هم فرصت های تعامل اجتماعی موثر را فراهم آورد. در این راستا، روانشناسی مثبت گرا با تاکید بر توانمندی های فردی، احساس تعلق، شادکامی و امید، می تواند بستر مناسبی برای رشد اجتماعی دانش آموزان فراهم کند. این پژوهش با روش مروری و تحلیل محتوای مطالعات پیشین انجام گرفت. منابع پژوهش شامل مقالات علمی، پایان نامه ها، و گزارش های پژوهشی مرتبط با روانشناسی مثبت گرا، تعاملات آموزشی و رشد اجتماعی بود. یافته ها نشان داد که آموزه های روانشناسی مثبت گرا مانند تمرین شکرگزاری، تمرکز بر نقاط قوت و تقویت هوش هیجانی، در صورتی که با تعاملات کیفی معلم–دانش آموز همراه شوند، منجر به افزایش مسئولیت پذیری، همدلی، مشارکت اجتماعی و احساس تعلق دانش آموزان به مدرسه می شود. همچنین، مداخلات آموزشی مبتنی بر روانشناسی مثبت گرا باعث ارتقای سطح تعاملات و افزایش سازگاری اجتماعی در محیط کلاس شدند. نتیجه گیری تحقیق نشان می دهد که رویکرد ترکیبی روانشناسی مثبت گرا و تعاملات معنادار، راهبردی اثربخش برای توسعه اجتماعی دانش آموزان در محیط های آموزشی است.

کلیدواژه ها:

روانشناسی مثبت گرا ، تعامل معلم و دانش آموز ، رشد اجتماعی ، مدرسه