بررسی پارامتر موثر هیدرولوژیکی در اقلیم خشک

در برخی موارد، عوامل بیرونی مانند تبخیر شدید، لایه های نفوذناپذیر زیرسطحی، یا بارشهای بسیار سنگین، فرآیند نفوذ را به حداقل می رسانند و عملا آب را مستقیما به سمت رواناب سطحی هدایت می کنند. در خاکهای بسیار فشرده یا مناطق شهری با پوشش آسفالتی، نفوذ آب تقریبا ناچیز است و نقش آن در تغذیه آبهای زیرزمینی کمرنگ می شود. همچنین، در مناطقی با بارشهای موسمی شدید، حتی خاکهای با نفوذپذیری بالا فرصت کافی برای جذب آب را ندارند و بیشتر بارش به صورت سیلاب جاری می شود. مدلهای کلاسیک نفوذ، مانند معادله فیلیپ، ممکن است در شرایط واقعی با پیچیدگی های ناهمگنی خاک، تغییرات دمایی، یا فعالیت های انسانی (مانند کشاورزی صنعتی) ناکارآمد باشند. علاوه بر این، تاثیر پوشش گیاهی بر نفوذ همیشه مثبت نیست—در برخی اکوسیستم ها، ریشه های متراکم گیاهان با ایجاد مانع فیزیکی، جریان آب به لایه های عمیقتر را محدود می کنند. از دیدگاه مدیریت منابع آب، تمرکز صرف بر نفوذ خاک می تواند منجر به بی توجهی به راهکارهای جایگزین مانند ذخیره سازی سطحی یا جمع آوری آب باران شود. در نتیجه، در بسیاری از سناریوهای عملی، نفوذ آب در خاک نه یک فرآیند غالب، بلکه یکی از چندین مکانیسم در چرخه هیدرولوژیکی است که تحت شرایط خاص ممکن است اثرگذاری آن کاهش یابد یا حتی بی اهمیت شود.

کلیدواژه ها:

تبخیر ، زیرسطحی ، پوشش گیاهی