انفساخ در نظام حقوقی ایران و مصر با رویکرد به فقه اسلامی

شرط انفساخ در حقوق ایران با رویکرد بر حقوق مصر، با استفاده از روش توصیفی تحلیلی پرداخته است. انفساخ قراردادها را باید بخشی مهم در قواعد عمومی قراردادها برشمرد، به عبارت دیگر متعاملین همواره در تلاشند تا به تعهدات خود در قرارداد پایبند بوده تا، به منافع ناشی از آن دست یابند، اما در پاره ای از مواقع، برخلاف آنچه که نظم عمومی می طلبد، قراردادها به سرانجام نرسیده، و منتهی به انفساخ می گردند. بنظر می رسد عاملی که می تواند محور انفساخ قرارداد طرفین را موجب شود را باید نقضی است که بوسیله یک از طرفین ایجاد یا در آینده ایجاد شده و طرف دیگر به جهت اهمیت پیشگیری از ضرر، تلاش می نماید تا با فسخ قرارداد، از ایراد ضرر بیشتر به خود را مانع شود. شرط انفساخ به عنوان یکی از دلایل انحلال در عقود، در نظام حقوقی ایران و مصر مورد توجه قانونگذار قرار گرفته است، که به موجب آن متعاملین، توافق می نمایند تا در صورت حصول برخی شرایط( معلق علیه)، عقد منفسخ گردد. مصداق بارز منفسخ شدن عقد را می توان در قانون مدنی ایران در ماده ۳۸۷ مورد اشاره قرار داد و در قانون مدنی مصر ماده ۲۶۹ نیز از به آن اشاره گردیده است. یافته ها بیانگر آن است که در هر دو نظام حقوقی به موضوع انفساخ توجه شده است و لذا دیدگاه هر دو نظام حقوقی پیرامون انفساخ همسو می باشد.

کلیدواژه ها:

شرط انفساخ ، متعاملین ، قرارداد ، تعهدات ، نقض قرارداد