تحلیل جامعه شناختی سکونتگاه های غیررسمی شهرک های اقماری

این مقاله با هدف تحلیل جامعه شناختی سکونتگاه های غیررسمی شهرک های اقماری انجام شده است. مطالعه حاضر با استفاده از روش تحقیق کیفی و تحلیل محتوا، به بررسی ابعاد مختلف زندگی در این سکونتگاه ها پرداخته است. جامعه آماری پژوهش شامل خبرگان و مدیران شهری با حداقل ۱۰ سال سابقه فعالیت در حوزه شهرک های اقماری بوده که به روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شدند. داده ها از طریق مصاحبه های عمیق گردآوری و با استفاده از نرم افزار MAXQDA تحلیل شدند. یافته های تحقیق نشان داد که سکونتگاه های غیررسمی با چالش های چندبعدی در ۰۰ مقوله اصلی مواجه هستند. مهمترین این مقولات شامل وضعیت آموزشی (با شاخص هایی مانند دسترسی به مدارس و کیفیت آموزش)، وضعیت بهداشتی (دسترسی به خدمات درمانی و شرایط بهداشت محیطی)، وضعیت فرهنگی (مشارکت در فعالیت های فرهنگی و دسترسی به امکانات تفریحی)، ساختار مسکن (کیفیت ساخت و ایمنی)، و زیرساخت های شهری (دسترسی به آب، برق و فاضلاب) می شوند. نتایج حاکی از آن است که نابرابری در توزیع امکانات، کیفیت پایین خدمات عمومی و ضعف مدیریت محلی از عوامل اصلی تشدید مشکلات در این مناطق هستند. این پژوهش با ارائه مدلی جامع از عوامل موثر بر سکونتگاه های غیررسمی، پیشنهاد می کند که برای بهبود شرایط، نیازمند رویکردی یکپارچه شامل توانمندسازی ساکنان، ارتقای کیفیت مسکن، توسعه زیرساخت ها و تقویت مشارکت اجتماعی هستیم. یافته های این مطالعه می تواند مبنای مناسبی برای سیاستگذاری های آینده در جهت ساماندهی این سکونتگاه ها و کاهش نابرابری های شهری باشد.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های غیررسمی ، شهرک های اقماری ، تحلیل جامعه شناختی ، مدیریت شهری ، نابرابری فضایی