نقش بازآفرینی فضاهای آموزشی در کاهش تعارضات رفتاری دانش آموزان

در سال های اخیر، افزایش تعارضات رفتاری در میان دانش آموزان، نظیر پرخاشگری، نافرمانی، انزوا و تعارضات میان فردی، توجه پژوهشگران و سیاست گذاران آموزشی را به سوی عوامل موثر بر رفتار در محیط مدرسه جلب کرده است. یکی از ابعاد مغفول مانده اما تاثیرگذار در این زمینه، فضای فیزیکی مدرسه و نقش آن در شکل گیری یا تعدیل رفتار دانش آموزان است. مقاله حاضر با عنوان «نقش بازآفرینی فضاهای آموزشی در کاهش تعارضات رفتاری دانش آموزان» با رویکردی تحلیلی–مروری، به بررسی اهمیت طراحی محیطی در شکل دهی به رفتارهای فردی و اجتماعی دانش آموزان پرداخته است. هدف این پژوهش، تبیین نقش فضای آموزشی بازآفرینی شده به عنوان عاملی روانی–تربیتی در کاهش تنش ها، افزایش تعاملات مثبت و ارتقای سلامت رفتاری دانش آموزان است. ضرورت پرداختن به این موضوع از آن جا ناشی می شود که بسیاری از مدارس به ویژه در جوامع در حال توسعه، از فضاهایی ایستا، سنتی، و فاقد کارکردهای تربیتی و روان شناختی رنج می برند. مطالعات مختلف داخلی و بین المللی حاکی از آن است که مولفه هایی چون چیدمان انعطاف پذیر کلاس، بهره گیری از نور طبیعی، رنگ های آرام بخش، فضاهای مشارکتی و مکان هایی برای گفت وگو و تعامل، به طور مستقیم با کاهش تعارضات و افزایش خودتنظیمی رفتاری دانش آموزان در ارتباط هستند. یافته های مقاله همچنین نشان می دهد که تحقق این اهداف نیازمند غلبه بر چالش هایی چون کمبود منابع، مقاومت در برابر تغییر، و فقدان الگوهای بومی طراحی محیط مدرسه است. در نتیجه، بازآفرینی فضاهای آموزشی نه تنها اقدامی زیباسازی، بلکه راهبردی موثر در جهت تحقق اهداف تربیتی و پیشگیری از مشکلات رفتاری محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

فضای آموزشی ، تعارض رفتاری ، بازآفرینی محیط مدرسه ، رفتار دانش آموزان ، روان شناسی محیطی