به کارگیری ملاحظات ارگونومیک به عنوان معیاری جهت ارزیابی و طبقه بندی تناسب پارک ها برای سالمندان

زمینه و هدف: استفاده از پارک ها به دلایل مختلفی مانند جنبه های جسمی، روانی و اجتماعی برای سالمندان بسیار ارزشمند است. از این رو تناسب این فضاها با نیازهای سالمندان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف از این پژوهش تعیین و معرفی معیارهایی جهت ارزیابی و طبقه بندی پارک ها از حیث تناسب ساختاری برای سالمندان بوده است. روش ­کار: این مطالعه روش شناختی در سال ۱۴۰۳ طراحی، و همزمان با روان سنجی و اعتباریابی ابزار ارزیابی تناسب ساختاری پارک دوست دار سالمند اجرا شد. تعیین مولفه های ساختاری از طریق بررسی متون و اعتباریابی گویه ها به روش دلفی انجام گرفت. پس از تعیین روایی محتوا، طبقه بندی گویه ها به بخش های الزامی، اساسی و ایده آل به ترتیب با کسب حداقل دوسوم و یک سوم آرای متخصصان صورت پذیرفت و در پردازش داده ها از شاخص های آمار توصیفی استفاده شد. یافته ها: بررسی نهایی ۵۸ گویه توسط متخصصان نشان داد که بخش اعظم گویه ها (۴۱ مورد معادل ۷۱ درصد) الزامی، ۱۳ مورد (۲۲ درصد) اساسی و ۴ مورد ایده آل بودند. بیشترین سهم موارد الزامی را ارگونومیست ها و کمترین آن را متخصصان سالمندشناس اعلام کردند. نتیجه گیری: مولفه های ساختاری طراحی پارک ها متناسب با ویژگی های گروه سالمندان در بیشتر موارد مورد بررسی، الزامی یا اساسی هستند و تنها تعداد اندکی از آن ها به عنوان موارد ایده آل شناخته شدند. بنابراین، طراحی پارک های دوست دار سالمند نیازمند توجه به جنبه های مختلفی از جمله دسترسی، ایمنی و راحتی است.

کلیدواژه ها:

Park ، Ergonomics ، Elderly ، A tool for assessing ، پارک ، ارگونومی ، سالمند ، ابزار ارزیابی