بررسی اثر تیمارهای فیزیکی و شیمیایی در میزان ریشه زایی قلمه های ارقام زیتون ایرانی و وارداتی تحت شرایط پاگرما و بدون پاگرما
سال انتشار: 1404
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 30
فایل این مقاله در 22 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JCPP-15-2_002
تاریخ نمایه سازی: 9 تیر 1404
چکیده مقاله:
یکی از مشکلات اصلی تکثیر زیتون، سخت ریشه زایی برخی از ارقام مهم است. در این راستا، به منظور بررسی فاکتور های فیزیکی و شیمیایی بر ریشه زایی قلمه های زیتون (ارقام کرونیکی، کنسروالیا، پیکوال و زرد) در دو شرایط کشت بدون پاگرما و پاگرما در دو آزمایش جداگانه اجرا شد. تیمارهای فیزیکی در سه سطح (شاهد، خراش دهی و شکاف دهی انتهای قلمه ها) به همراه کاربرد ایندول بوتیریک اسید در سه سطح (غلظت های صفر، ۲۰۰۰ و ۴۰۰۰ میلی گرم در لیتر) بررسی شدند. هر دو آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی انجام شد. بر اساس نتایج، استفاده از تیمار ایندول بوتریک اسید به ویژه در غلظت ۴۰۰۰ میلی گرم در لیتر به همراه تیمارهای فیزیکی توانست به طور معنی داری صفات درصد ریشه زایی، طول بلندترین ریشه، تعداد ریشه، وزن تر ریشه، وزن خشک ریشه، تعداد شاخه و طول شاخه را در رقم های مختلف زیتون را بهبود بخشد. در شرایط بدون پاگرما درصد ریشه زایی رقم پیکوال در ترکیب تیمار همزمان غلظت ۴۰۰۰ میلی گرم در لیتر ایندول بوتریک اسید و شکاف دهی انتهای قلمه با میزان ۶۶/۱ درصد بیشترین درصد ریشه زایی را به خود اختصاص داد و کمترین مقدار این صفت در تیمار شاهد با میزان ۵/۲۵ درصد در رقم کنسروالیا به دست آمد. در شرایط پاگرما نیز رقم پیکوال با میزان ۶۹/۷ درصد بالاترین میزان ریشه زایی را در ترکیب تیماری همزمان غلظت ۴۰۰۰ میلی گرم در لیتر ایندول بوتریک اسید و خراش دهی داشت و کمترین میزان آن را در رقم کنسروالیا و به میزان ۹/۹ درصد در تیمار شاهد بود. در نهایت، در شرایط پاگرما، می توان استفاده از تیمار ایندول بوتریک اسید در غلظت ۴۰۰۰ میلی گرم در لیتر به همراه خراش دهی و شکاف دهی را برای بهبود ریشه زائی قلمه های مختلف زیتون توصیه نمود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمد محمودی
M.Sc. Graduate and Professor, Department of Horticultural Science, Faculty of Agricultural Sciences, University of Guilan, Rasht, Iran
احمدرضا دادرس
Crop and Horticultural Science Research Department, Zanjan Agricultural Resources Research and Education Center, Agricultural Research, Education and Extension Organization (AREEO), Zanjan, Iran.
محمود قاسم نژاد
Department of Horticultural Science, Faculty of Agricultural Sciences, University of Guilan, Rasht, Iran
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :
