مقایسه روش های تدریس سنتی و مبتنی بر هوش مصنوعی

هدف این تحقیق بررسی و مقایسه اثربخشی روش های تدریس سنتی و مبتنی بر هوش مصنوعی در فرآیند آموزش و یادگیری دانش آموزان است. روش پژوهش مروری بوده و با تحلیل منابع و مطالعات مرتبط با دو روش تدریس یادشده، به بررسی نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و چالش های هر یک پرداخته شده است. یافته ها نشان داد که روش های تدریس مبتنی بر هوش مصنوعی با قابلیت شخصی سازی یادگیری، ارائه بازخورد فوری، و ایجاد محیط های تعاملی و جذاب، نقش موثری در بهبود عملکرد تحصیلی، افزایش انگیزه و خلاقیت دانش آموزان دارند. همچنین، این روش ها در مدیریت کلاس و ارتقای تعاملات اجتماعی دانش آموزان، به ویژه در شرایط آموزش مجازی، عملکرد بهتری نسبت به روش سنتی ارائه می دهند. با این حال، چالش هایی همچون کمبود زیرساخت های فناورانه، مقاومت فرهنگی، و نگرانی های امنیت داده ها نیز در بکارگیری هوش مصنوعی مشاهده شده است. روش های سنتی هر چند محدودیت هایی در تنوع سبک های یادگیری دارند، اما همچنان نقش مهمی در حفظ تعاملات انسانی و ایجاد ارتباط عاطفی بین معلم و دانش آموز ایفا می کنند. نتیجه گیری کلی پژوهش بیانگر این است که ادغام هوش مصنوعی با روش های سنتی، به عنوان رویکردی تلفیقی، می تواند بهترین بهره برداری را از قابلیت های هر دو شیوه فراهم آورد و نظام آموزشی پویاتر و اثربخش تری ایجاد کند. بر این اساس، پیشنهاد می شود آموزش معلمان در زمینه فناوری های هوشمند تقویت شود و زیرساخت های لازم فراهم گردد تا امکان استفاده بهینه از هوش مصنوعی در آموزش فراهم شود.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، روش تدریس سنتی ، یادگیری فعال ، مدیریت کلاس