بررسی رابطه سواد دیجیتال آموزگاران ابتدایی و روش های تدریس در کلاس درس

روش های تدریس در کلاس درس نیز در طول زمان دستخوش تحولات چشمگیری شده اند. رویکردهای سنتی مبتنی بر آموزگار محوری، که در آن ها آموزگار نقش اصلی را در انتقال دانش و کنترل فرایند یادگیری بر عهده داشت، به تدریج جای خود را به روش های فعال، مشارکتی و یادگیرندهمحور داده اند. در این رویکردهای نوین، یادگیرندگان نقش فعال تری در فرایند یادگیری ایفا می کنند و آموزگار به عنوان تسهیل گر و راهنما عمل می کند. موفقیت این روش ها، به میزان زیادی به توانایی آموزگاران در بهره گیری از ابزارهای دیجیتال برای ایجاد محیط های یادگیری جذاب، تعاملی و متناسب با نیازهای فردی یادگیرندگان بستگی دارد (زیکری، ۲۰۲۳). آموزگارانی که از سواد دیجیتال بالایی برخوردارند، می توانند با استفاده از ابزارهای دیجیتال، محتوای آموزشی را به شیوه های متنوع و جذاب ارائه دهند، فرصت های بیشتری برای یادگیری مشارکتی و مبتنی بر پروژه ایجاد نمایند و بازخوردهای به موقع و شخصی سازی شده ای را در اختیار یادگیرندگان قرار دهند. این مقاله مروری با هدف بررسی جامع و نظام مند رابطه بین سواد دیجیتال آموزگاران و بهبود روش های تدریس در کلاس درس انجام می شود. در این راستا، تلاش خواهد شد تا با مرور و تحلیل یافته های پژوهش های انجام شده در این زمینه، به سوالات اساسی در خصوص چگونگی تاثیر سواد دیجیتال آموزگاران بر انتخاب، طراحی و اجرای روش های تدریس موثر در دوره تحصیلی پاسخ داده شود. همچنین، چالش ها و فرصت های مرتبط با این موضوع در نظام آموزشی مدارس ابتدایی ایران مورد بحث و بررسی قرار خواهد گرفت. نتایج این پژوهش می تواند به ارائه راهکارهای عملی برای بهبود سواد دیجیتال آموزگاران و بهبود کیفیت تدریس در کلاس درس منجر شود.

کلیدواژه ها:

سواد دیجیتال ، فناوری آموزشی ، روش های تدریس ، آموزگاران ابتدایی ، مدارس هوشمند.