بررسی نمود واماندگی آموزش در بین دانش آموزان و دست اندکاران تربیتی اثربخش بر آن

نمود واماندگی آموزش یکی از چالش های نوظهور در نظام آموزشی است که به طور فزاینده ای در بین دانش آموزان دبیرستانی مشاهده می شود. این نمود به نوعی خستگی روانی و هیجانی ناشی از فشار مستمر در فرآیند آموزش و آموزش اطلاق می شود که با کاهش انگیزه، احساس بی کفایتی و فاصله گیری ذهنی از تحصیل همراه است. واماندگی آموزش می تواند پیامدهایی همچون افت تحصیلی، اضطراب، کاهش خلاقیت و حتی ترک تحصیل را در پی داشته باشد. یکی از دست اندکاران مهم و کمتر مورد توجه در شکل گیری یا کاهش این نمود ، نقش دست اندکاران تربیتی و محیط های حمایتی درون و بیرون از مدرسه است. در این بررسی ، تمرکز بر شناسایی مولفه های تربیتی موثر در بروز یا کاهش واماندگی آموزش است. دست اندکاران ی چون سبک ارتباطی معلمان، شیوه های ارزیابی، نظام پاداش دهی، حمایت های عاطفی، و نیز فضای آموزشی و روانی مدرسه از جمله مولفه هایی هستند که نقش بسزایی در کاهش یا تشدید این واماندگی ایفا می کنند. همچنین، کیفیت روابط دانش آموز با والدین، وجود انتظارات افراطی، و مقایسه های مستمر با دیگران در محیط خانواده از جمله دست اندکاران بیرونی موثر در ایجاد این نمود هستند.از سوی دیگر، برخورداری از مهارت های مقابله ای، وجود خودکارآمدی تحصیلی، و احساس معنا در آموزش به عنوان دست اندکاران محافظتی مطرح می شوند. محیطی که در آن احساس امنیت روانی و احترام به تفاوت های فردی حاکم است، می تواند به کاهش فشارهای آموزش کمک کند. همچنین، نقش انگیزش درونی در افزایش علاقه به آموزش و تاب آوری تحصیلی نباید نادیده گرفته شود.

کلیدواژه ها:

واماندگی آموزش ، تربیتی ، آموزشی ، انگیزش درونی ، رشد روانی-عاطفی