مطالعه اثرات ارتباط آموزگار و فراگیر در کاهش نرخ ترک تحصیل در مدارس ابتدایی

نظام آموزش و پرورش به عنوان سنگ بنای توسعه فردی و پیشرفت اجتماعی در عصر نوین، همواره از جایگاه ویژه ای در جوامع بشری برخوردار بوده است. نظام های آموزش و پرورش کارآمد، نه تنها به انتقال دانش و مهارت به نسل های آینده می پردازند، بلکه در شکل گیری شخصیت، ارتقای سلامت روان و افزایش فرصت های شغلی افراد نیز نقش بسزایی ایفا می کنند. در این میان، روند نرخ ترک تحصیل، به عنوان یک چالش جدی در نظام های آموزش و پرورش سراسر جهان، می تواند پیامدهای ناگوار و بلندمدتی را برای فرد، خانواده و جامعه به همراه داشته باشد. ترک تحصیل به معنای انصراف زودهنگام فراگیر از ادامه تحصیل پیش از اتمام دوره مورد نظر است و می تواند به اشکال مختلفی نظیر غیبت های مکرر و غیرموجه، بی علاقگی به مدرسه و در نهایت، قطع کامل تحصیل نمود پیدا کند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی جامع اثرات ارتباط آموزگار و فراگیر بر کاهش نرخ ترک تحصیل است. در راستای این هدف، تلاش خواهد شد تا ابعاد مختلف ارتباط آموزگار و فراگیر تبیین شده و نقش ارتباط مثبت در افزایش انگیزه و تعهد تحصیلی، بهبود سلامت روان و سازگاری اجتماعی، و شناسایی و مداخله زودهنگام در موارد خطر ترک تحصیل مورد بررسی قرار گیرد. همچنین، در این پژوهش به ارائه راهکارهای عملی برای بهبود ارتباط آموزگار و فراگیر در جهت کاهش نرخ ترک تحصیل پرداخته خواهد شد. این پژوهش با تمرکز بر اهمیت این ارتباط کلیدی در نظام آموزشی، به دنبال ارائه بینش های ارزشمند برای سیاست گذاران، مدیران مدارس ابتدایی و آموزگاران در جهت کاهش نرخ ترک تحصیل و ارتقای کیفیت آموزش و پرورش در جامعه است. نتایج پژوهش نیز بر اهمیت اثربخشی مدرسه و نقش آن در کاهش نرخ ترک تحصیل تاکید کرده اند.

کلیدواژه ها:

ارتباط آموزگار و فراگیر ، ترک تحصیل ، پیشگیری ، انگیزه تحصیلی ، سلامت روان ، محیط یادگیری.