خداشناسی در شعر کودک (آسیب شناسی شیوه های بیان خداشناسی در شعرکودک در سه دهه ۱۳۷۰ تا ۱۴۰۰)

کودکان به کمک اشعار مناسب با موضوع خداشناسی می توانند گامی به سوی شناخت درست خداوند بردارند. با این شناخت می توان امیدوار بود که در مراحل بعدی زندگی و در دین داری خود نیز بهتر عمل کنند. هدف پژوهش حاضر بررسی اشعاری است که در حوزه تربیت دینی به خصوص در زمینه خداشناسی کودکان سروده شده اند. این پژوهش با بررسی سه دهه از اشعار کودک (۱۳۷۰ تا ۱۴۰۰) در صدد است تا شیوه های بیان شده در اشعار را با شیوه های درست تربیت دینی مقایسه کند. با انجام این مقایسات دریافتیم که اغلب شعرا از تجربیات خود در موضوع خداشناسی بهره برده اند و کم تر به دنبال احیای شیوه های جدید یا شیوه های مناسب در تربیت دینی بوده اند. به نحوی به فطرت و نگاه به طبیعت به عنوان نشانه هایی از خداوند بیشتر توجه داشته اند و تنها در معدودی از اشعار می توان گفت راه را اشتباه رفته اند. شاعران کودک در اغلب آثار خود به بیان احساسی و دلی درباره خدا بسنده کرده اند. یافته های این پژوهش می تواند در بررسی و بازبینی آموزش مفهوم خدا به کودکان مفید واقع شود. شعرا می توانند با بازنگری اشعار خود و مقایسه آن ها با روش های مطرح شده توسط کارشناسان تربیت دینی، راه های آموزش خداشناسی را همراه با تلذذ برای کودکان هموار کنند.

کلیدواژه ها:

شعر کودک ، خداشناسی ، تربیت دینی ، ادبیات دینی