ارائه مدل ساختاری اشتیاق تحصیلی بر اساس آینده شغلی و خودادراکی با نقش واسطه ای تاب آوری تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم دریایی نوشهر

این پژوهش با هدف ارائه مدل ساختاری اشتیاق تحصیلی بر اساس آینده شغلی و خودادراکی با نقش واسطه ای تاب آوری تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم دریایی نوشهر انجام پذیرفت. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش های بنیادی و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه علوم دریایی امام خمینی نوشهردر سال تحصیلی ۱۴۰۴ - ۱۴۰۳ به تعداد ۳۲۰ نفر بود. از میان آنها ۱۵۰ نفر به روش نمونه گیری غیرتصادفی و در دسترس انتخاب شدند. داده ها توسط پرسشنامه های اشتیاق تحصیلی فردریکز و همکاران (۲۰۰۴)، آینده شغلی تارویردی زاده و همکاران(۱۳۹۶)، خودادراکی هارتر(۱۹۸۹) و تاب آوری تحصیلی ساموئلز (۲۰۱۴) جمع اوری شد. داده های حاصل از پژوهش با استفاده ازSPSS ویراست ۲۶ و Amos-۱۸ و روش آماری ضریب همبستگی پیرسون وتحلیل مسیر مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد آینده شغلی به صورت غیر مستقیم و از طریق تاب آوری تحصیلی به صورت غیر مستقیم توانست اشتیاق تحصیلی را پیش بینی کند. همچنین خودادراکی هم به صورت مستقیم و هم غیر مستقیم و از طریق تاب آوری تحصیلی توانست اشتیاق تحصیلی را پیش بینی کند (۰۰۱/۰>p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت که متغیرهای آینده شغلی، خودادراکی و تاب آوری تحصیلی می توانند نقش مهمی در اشتیاق تحصیلی داشته باشند و لزوم توجه به این متغیرهای مهم در برنامه های پیشگیری از ترک تحصیل باید مدنظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اشتیاق تحصیلی ، آینده شغلی ، خودادراکی ، تاب آوری تحصیلی ، علوم دریایی نوشهر