ارزیابی عملکرد کمی و کیفی، میزان ساقه روی و شدت بیماری لکه برگی سرکوسپورایی ژنوتیپ های مختلف چغندرقند در کشت پاییزه

کشت پاییزه یک راه حل مناسب برای کاهش مشکل کمبود آب در زراعت چغندرقند است. در این روش کشت، بهره مندی از الگوهای بارش طبیعی فصل های پاییز و زمستان باعث کاهش اتکا به آبیاری و حفظ منابع آب زیرزمینی می شود. با این حال، یک چالش مهم در کشت پاییزه پدیده ی ساقه روی است. این پدیده بر عملکرد کمی و کیفی چغندرقند تاثیر منفی می گذارد و تهدیدی اساسی برای دوام اقتصادی کشت پاییزه است بنابراین، شناسایی و معرفی ارقام مقاوم به ساقه روی برای مناطق کشت پاییزه از اهمیت خاصی برخوردار است. در این ارتباط، ۱۹ هیبرید چغندرقند به همراه یک رقم شاهد مقاوم به ساقه روی در دو منطقه فسا و دزفول به مدت یک سال زراعی (۱۴۰۳-۱۴۰۲) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار ارزیابی شدند. در فسا، ژنوتیپ های T-۱۰۰۷۵ و T-۱۰۰۴۲ علاوه بر عملکرد شکر سفید بالا (به ترتیب ۴۴/۱۸ و ۰۷/۱۸ تن در هکتار)، هیچ گونه ساقه روی نداشتند و به طور معنی داری نسبت به شاهد آزمایش برتر بودند. در دزفول، ژنوتیپ های T-۱۰۰۳۸، T-۱۰۰۷۶ و T-۱۰۰۷۳ به عنوان ژنوتیپ های پر محصول (با عملکرد شکر سفید ۲۵/۱۰-۴۱/۸ تن در هکتار) شناسایی شدند حال آنکه ژنوتیپ های T-۱۰۰۷۵ و T-۱۰۰۷۶ مقاوم در برابر بیماری لکه برگی سرکوسپورایی بودند و سایر ژنوتیپ ها واکنشی در محدوده نیمه مقاوم تا نیمه حساس داشتند بنابراین، ژنوتیپ T-۱۰۰۷۶ به دلیل واکنش مقاومت در برابر بیماری لکه برگی سرکوسپورایی و عملکرد شکر سفید بالا، پتانسیل خوبی جهت کشت در منطقه دزفول نشان داد.

کلیدواژه ها:

چغندرقند ، حساسیت ، ساقه روی ، شکر سفید