تاثیر تغذیه نشاء چغندرقند (Beta vulgaris L.) از سیلیسیم بر تحمل گیاهچه پس از نشاکاری آن به تنش ناشی از باد بردگی فورام سولفورون

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مصرف سیلیسیم بر تحمل گیاهچه چغندرقند پس از نشاکاری آن به تنش ناشی از باد بردگی فورام سولفورون انجام گرفت که به عنوان یکی از علل کاهش بهره وری در گیاهان زراعی مطرح است. این پژوهش در قالب دو آزمایش اجرا شد. آزمایش اول به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. عامل اول شامل دو نوع بستر بذر برای تولید نشاء (تلقیح و عدم تلقیح با سیلیکات پتاسیم + باکتری حل کننده سیلیکات) و عامل دوم شامل شش دوز فورام سولفورون (صفر، ۰۵/۰، ۵۶/۰، ۶۲/۵، ۲۵/۵۶ و ۵/۵۶۲ گرم ماده موثره در هکتار) بود. در آزمایش دوم، علاوه بر عوامل بالا، عامل سوم شامل سه سطح محلول پاشی (با و بدون مالاتیون و ۴-کلرو-۷-نیتروبنزوفورازان) قبل از کاربرد فورام سولفورون جهت بررسی قابلیت تجزیه فورام سولفورون به وسیله چغندرقند بود. تغذیه سیلیسیمی چغندرقند سبب افزایش ۴/۲۸ درصدی وزن خشک، ۱/۱۷۸ درصدی محتوی سیلیسیم، ۲/۱۲۲ درصدی محتوی لیگنین، ۹/۹۰ درصدی فعالیت فنیل آلانین آمونیالیاز، ۵/۱۴ درصدی فعالیت کاتالاز و کاهش ۴/۱۵ درصدی محتوی آب اکسیژنه و ۷/۱۱ درصدی محتوی مالون دی آلدئید شد. کاربرد ۰۵/۰ گرم فورام سولفورون در هکتار روی چغندرقند تغذیه نکرده از سیلیسیم سبب کاهش وزن خشک (۹/۲۳ درصد) شد. تحت شرایط کاربرد علف کش (به جز دو سطح ۲۵/۵۶ و ۵/۵۶۲ گرم ماده موثره در هکتار)، وزن خشک چغندرقند تغذیه کرده از سیلیسیم بیشتر از تغذیه نکرده از سیلیسیم بود. پیش تیمار چغندرقند با مالاتیون و ۴-کلرو-۷-نیتروبنزوفورازان سبب کاهش وزن خشک شد. تاثیرگذاری پیش تیمار چغندرقند با ۴-کلرو-۷-نیتروبنزوفورازان بیشتر از مالاتیون بود. تنش اکسیداتیو ناشی از فورام سولفورون به چغندرقند به حدی بالا بود که امکان متابولیسم آن میسر نشد. با کاهش این تنش از طریق تغذیه سیلیسیمی چغندرقند، این امکان تا حدی میسر شد ولی کافی نبود.

کلیدواژه ها:

باکتری حل کننده سیلیکات ، سیلیکات پتاسیم ، علف کش ، نشاکاری