جایگاه دوستی در قرآن و سنت و آثار و پیامد های فردی و اجتماعی آن

انسان دوستی به معنای دوست داشتن افراد بشری، یعنی هر انسانی به هر نسبت که از ارزشهای انسانی برخوردار است شایسته دوستی است. اساس و پایه همه ادیان الهی بر مهرورزی و محبت قرار گرفته است. در این میان آموزههای اسلام و قرآن جامعترین نﻘش را نسبت به سایر ادیان توحیدی برخوردار است. اسلام با ارج نهادن به این فضیلت اخلاقی همه مومنان را نسبت به یکدیگر برادر میخواند و چون همه را از یک نفس واحد میداند، ملاک برتری را در بین آنها تﻘوا معرفی میکند. انسان در قرآن موجودی هدفمند و تربیت یافته در گهواره تکوین الهی معرفی میشود. قرآن انسان را موجودی اجتماعی معرفی میکند که همیشه طالب محبت است و در عین طالب محبت بودن، دوست دارد محبت خویش را نیز ابراز کند. انسان دوستی و مهرورزی از زیباترین آموزههای اخلاقی است که نﻘش سازنده و موثری در ساختن جامعه آرمانی و قرآنی را ایفا میکند و باعث الفت دلهای مردم با یکدیگر میشود. به طور کلی نوعدوستی به همراه محبت ورزیدن و انس و الفت داشتن، بسیاری از رذایل اخلاقی از جمله حسادت، کینه، غیبت و. . . و همچنین قتل و غارت را کاهش، و به همین نسبت فضایل اخلاقی را افزایش میدهد. بهترین و جامعترین منبع و مرجع برای شناخت چارچوب و روشهای محبت و گرایش به نوعدوستی، در کلام الهی و سخنان گهربار معصومین قرار دارد. بدین ترتیب ضرورت دارد که این بحث مهم و حیاتی در پرتو آموزههای دینی مسلمانان یعنی قرآن و سنت بررسی شود تا بازدهی آن بهتر و کارایی بیشتری داشته باشد.

کلیدواژه ها:

انسان ، محبت ، انسان دوستی ، برابری ، قرآن ، سنت.